RACHUNKOWOŚĆ MAŁEJ FIRMY-dr B.SOWA |  |
| | | | moiko | 08.02.2012 12:36:16 | 
Grupa: Użytkownik
Posty: 250 #860949
Od: 2011-10-18
| 28. Zasady naliczania odsetek za zwłokę
Jeżeli w postępowaniu podatkowym po zakończeniu roku podatkowego lub innego
okresu rozliczeniowego organ podatkowy stwierdzi, że podatnik mimo
ciążącego na nim obowiązku nie złożył deklaracji, wysokość zaliczek jest inna
niż wykazana w deklaracji lub zaliczki nie zostały zapłacone w całości lub w
części, organ ten wydaje decyzję, w której określa wysokość odsetek za zwłokę
na dzień złożenia zeznania podatkowego za rok podatkowy lub inny okres rozliczeniowy,
a w przypadku niezłożenia zeznania w terminie – odsetki na ostatni
dzień terminu złożenia zeznania, przyjmując prawidłową wysokość zaliczek na
podatek. Stosuje się to odpowiednio do zaliczek na podatek od towarów i usług.
1.Stawka odsetek za zwłokę jest równa sumie 200% podstawowej stopy oprocentowania
kredytu lombardowego, ustalanej zgodnie z przepisami o Narodowym
Banku Polskim, i 2%, z tym że stawka ta nie może być niższa niż 8%.
a. W przypadku złożenia prawnie skutecznej korekty deklaracji wraz z uzasadnieniem
przyczyn korekty i zapłaty w całości, w ciągu 7 dni od dnia złożenia
korekty, zaległości podatkowej, stosuje się obniżoną stawkę odsetek za zwłokę
w wysokości 75% stawki, o której mowa w p.1. Stawka odsetek za zwłokę jest
zaokrąglana w górę do dwóch miejsc po przecinku.
b. Przepisu 1a nie stosuje się do korekty deklaracji:
1) złożonej po doręczeniu zawiadomienia o zamiarze wszczęcia kontroli podatkowej,
a w przypadkach, gdy nie stosuje się zawiadomienia – po zakończeniu
kontroli podatkowej;
2) dokonanej w wyniku czynności sprawdzających.
2. Stawka odsetek za zwłokę ulega obniżeniu lub podwyższeniu w stopniu odpowiadającym
obniżeniu lub podwyższeniu podstawowej stopy oprocentowania
kredytu lombardowego, poczynając od dnia, w którym stopa ta uległa zmianie.
3. Minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłasza, w drodze obwieszczenia,
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”
stawkę odsetek za zwłokę, oraz obniżoną stawkę odsetek
za zwłokę.
| | | | | Electra | 28.04.2024 15:01:27 | 
 |
| | | | | hajolm | 08.02.2012 14:13:19 | 
Grupa: Użytkownik
Posty: 35 #861050
Od: 2012-1-11
| pytanie 18
Prawo podatkowe reguluje zasady obliczania amortyzacji dla środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz podaje stawki amortyzacyjne, które są uznawane jako koszt uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Ustawa o rachunkowości również określa zasady obliczania amortyzacji, a prawo podatkowe ich nie neguje, a jedynie określa, jakie koszty amortyzacji bilansowej można uznać za koszt uzyskania przychodów podczas wyliczania podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.
W konsekwencji jednostka gospodarcza oblicza koszty zużycia środków trwałych i wartości niematerialnych osobno dla celów bilansowych, zgodnie z zapisami ustawy o rachunkowości oraz dla celów podatkowych, zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Finansów. W związku z tym w jednostce gospodarczej spotkamy amortyzację bilansową, która wynika z planu amortyzacyjnego, oraz amortyzację podatkową wynikającą z odpowiednich przepisów podatkowych.
Prawo podatkowe zawiera przepisy dotyczące amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, które opierają się na pięciu podstawowych zasadach:
1. odpisy amortyzacyjne dokonywane są od zaktualizowanej wartości początkowej,
2. odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek przyjęto do użytkowania,
3. odpisy dokonywane są w równych ratach miesięcznych, dopuszczalne jest jednak dokonywanie odpisów w ratach kwartalnych lub jednorazowo na koniec roku, przy czym wyjątek ten nie dotyczy podatników prowadzących księgi rachunkowe,
4. odpisów amortyzacyjnych dokonuje się do końca tego miesiąca, w którym ich suma zrównała się z wartością początkową tego środka lub w którym środek postawiono w stan likwidacji, bądź też stwierdzono jego niedobór,
5. istnieje nakaz zamortyzowania środka przez cały okres jego posiadania.
Natomiast zgodnie z prawem bilansowym amortyzacja środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych jest dokonywana:
1. na bazie aktualnego planu amortyzacji, który zawiera stawki i kwoty rocznych odpisów amortyzacyjnych,
2. od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek przyjęto do użytkowania,
3. do końca tego miesiąca, w którym ich suma zrównała się z wartością początkową tego środka lub w którym środek postawiono w stan likwidacji, sprzedano, bądź też stwierdzono jego niedobór.
W związku z tym jednostka gospodarcza dokonuje odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Odpisów amortyzacyjnych w przypadku nieruchomości, w tym budynku lub lokalu mieszkalnego wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanego lub wydzierżawionego w części dokonuje się w wysokości ustalonej od jej wartości początkowej przemnożonej przez stosunek wykorzystywanej powierzchni użytkowej w części do całej powierzchni użytkowej nieruchomości, budynku lub lokalu.
Odpisy amortyzacyjne dokonywane są od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki trwałe zostały przyjęte do użytkowania. Należy udokumentować fakt przekazania środka do użytkowania. Jednostki prowadzące księgi rachunkowe wystawią odpowiedni dokument księgowy (OT), a pozostali podatnicy mogą zrobić adnotację na dowodzie nabycia o przekazaniu środka do użytkowania.
Składniki majątkowe, których wartość początkowa nie przekracza 3 500 zł, pomimo tego, że okres ich użytkowania jest dłuższy niż jeden rok można nie zaliczać do środków trwałych. W przypadku zaliczenia ich do środków trwałych można je amortyzować jak pozostałe środki trwałe bądź też dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w miesiącu oddania go do użytku lub w miesiącu następnym. Również prawo bilansowe dla środków trwałych o niskiej jednostkowej wartości dopuszcza dokonywanie odpisów amortyzacyjnych w sposób uproszczony, przez dokonywanie zbiorczych odpisów dla grup środków trwałych zbliżonych rodzajem i przeznaczeniem oraz jednorazowo, odpisując wartość tego rodzaju środków trwałych.
Kolejny wyjątek to sytuacja, w której wartość początkowa środka przekracza 3 500 zł, ale nie został zaliczony do środków trwałych. Stało się tak, ponieważ podatnik przyjął, że będzie go użytkował przez okres krótszy niż jeden rok i w związku z tym nie zaliczył go jako środka trwałego, a wydatki zaliczył jednorazowo do kosztów. W przypadku, gdy jednak okres jego użytkowania przekroczy jeden rok, podatnik musi zaliczyć go do środków trwałych według ceny nabycia lub kosztu wytworzenia w pierwszym dniu miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten rok upłynął. Dodatkowo powinien zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o różnicę wynikającą z ceny nabycia lub kosztu wytworzenia a wartością odpisów amortyzacyjnych za okres dotychczasowego użytkowania tego środka, według stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr do updof.
Środki trwałe wykorzystywane sezonowo posiadają szczególny sposób ustalania amortyzacji. Odpisy amortyzacyjne dokonywane są w okresie wykorzystywania danego środka trwałego bądź wartości niematerialnej i prawnej. Miesięczne odpisy ustalone są w taki sposób, że roczną kwotę odpisów amortyzacyjnych dzieli się przez liczbę miesięcy w sezonie. W przypadku, gdy środek zostanie przekazany do użytkowania w sezonie, to odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym został przekazany do użytku, w przeciwnym przypadku odpisy dokonywane są od pierwszego dnia miesiąca sezonu.
Ostatnim wyjątkiem jest sytuacja, w której środek trwały lub wartość niematerialna i prawna zostaje ujawniona, gdyż wcześniej nie były ujęte w ewidencji. Dokonane odpisy amortyzacyjne od takiego środka nie stanowią kosztu uzyskania przychodu. Ujawniony środek trwały należy wprowadzić do ewidencji środków trwałych. Nie przeprowadza się w takiej sytuacji korekty kosztów uzyskania przychodów, a odpisów dokonuje się od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek został wprowadzony do ewidencji.
środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są stanowiące własność lub współwłasność podatnika:
• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
• maszyny, urządzenia i środki transportu oraz
• inne przedmioty o ile spełniają następujące warunki:
- zostały przez podatnika nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
- są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
- przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
- są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.
Stosowanie natomiast do art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i art. 22a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają również , niezależnie od przewidywanego okresu używania:
• przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych,
• budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
• środki trwałe przyjęte do odpłatnego korzystania na podstawie umowy leasingu ( art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 17a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników – jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a ustaw podatkowych odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający.
Amortyzacji podatkowej podlegają również określone w art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartości niematerialne i prawne:
• spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkaniowego,
• spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
• prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
• autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
• licencje,
• prawa do: wynalazków, patentów, znaków towarowych, wzorów użytkowych, wzorów zdobniczych,
• wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know – how)
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.
Metody amortyzacji:
Amortyzacja liniowa - polegająca na podziale całkowitej wartości początkowej składnika majątku trwałego na równe części kwotowe, odpisywane przez ustalony okres amortyzacji w równych odstępach czasu.
Metoda liniowa wykorzystywana jest do amortyzacji :
• przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek, stanowiącym załącznik do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwanym dalej “Wykazem stawek”,
w tym również:
- przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w “Wykazie stawek” – podwyższonych przy zastosowaniu współczynników określonych w art. 16i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. oraz w art. 22i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
- przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych obniżonych w stosunku do określonych wstosunku do określonych w “wykazie stawek”,
• przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie.
Amortyzacja degresywna - polega na stosowaniu malejących stawek amortyzacyjnych w kolejnych latach. Powoduje ona nierówny podział odpisów amortyzacyjnych w okresie amortyzowanym - w pierwszym roku najwyższy, w kolejnych malejący. Zastosowanie amortyzacji degresywnej jest ograniczone do środków trwałych z grupy 3 – 6 i 8 Klasyfikacji Rodzajowej Środków Trwałych oraz środków transportu, z wyjątkiem samochodów osobowych. Metody degresywnej nie można stosować także do środków trwałych używanych lub ulepszonych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji, które podatnik amortyzuje, stosując indywidualne stawki amortyzacyjne.
Amortyzacja preferencyjna – metoda ta stosowana jest wyłącznie do fabrycznie nowych środków trwałych, zaliczonych do grupy 3 – 6 KŚT GUS, w pierwszym roku podatkowym, w którym te środki zostały wprowadzone do ewidencji. Metodę tą można stosować od 5 września 2002 roku. Istota jej jest to, iż:
- w pierwszym roku w którym wprowadzono środki trwałe do ewidencji dokonuje się odpisów amortyzacyjnych w wysokości 30% wartości początkowej. Odpisy te mogą być dokonane jednorazowo, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji lub na ogólnych zasadach, tj. w równych ratach co miesiąc, w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego.
- w następnym roku podatkowym podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej jedną z wybranych metod:
• metodą degresywną z zastosowaniem współczynnika nie wyższego niż 2,0,
• metodą liniową, z możliwością stosowania stawek podwyższonych lub obniżonych, wg zasad opisywanych w art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i odpowiednio w art. 22i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
Amortyzacja używanych sezonowo środków trwałych – odpisów amortyzacyjnych od używanych sezonowo środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w okresie ich wykorzystania. W tym przypadku wysokość odpisu miesięcznego ustala się przez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy w sezonie albo przez 12.
| | | | | sliwka | 08.02.2012 14:58:29 | Grupa: Użytkownik
Posty: 11 #861102
Od: 2012-2-8
| 6. Za mikroprzedsiębiorcę uważa się przedsiębiorcę, który w co najmniej jednym z
dwóch ostatnich lat obrotowych:
1) zatrudniał średniorocznie mniej niż 10 pracowników oraz
2) osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz
operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 2 milionów
euro, lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego
z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 2 milionów euro.
Za małego przedsiębiorcę uważa się przedsiębiorcę, który w co najmniej jednym z
dwóch ostatnich lat obrotowych:
1) zatrudniał średniorocznie mniej niż 50 pracowników oraz
2) osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz
operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 10 milionów
euro, lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego
z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 10 milionów euro.
Za średniego przedsiębiorcę uważa się przedsiębiorcę, który w co najmniej jednym z
dwóch ostatnich lat obrotowych:
1) zatrudniał średniorocznie mniej niż 250 pracowników oraz
2) osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz
operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 50 milionów
euro, lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego
z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 43 milionów euro.
| | | | | sliwka | 08.02.2012 15:02:42 | Grupa: Użytkownik
Posty: 11 #861112
Od: 2012-2-8
| 10. Obowiązek wystawienia faktury Podatnicy podatku VAT są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży.Fakturę obowiązani są również wystawić podatnicy zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, dokonujący czynności, dla których miejscem opodatkowania jest terytorium państwa innego niż Polska i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej (UE) lub podatku o podobnym charakterze (poza UE).
W przypadku sprzedaży osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej nie wystąpi obowiązek wystawienia faktury. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury – w terminie 7 dni od daty wykonania usługi lub dostawy towaru. Niesłuszny jest pogląd, w myśl którego zgodnie z Ordynacją podatkową rachunki należy wystawić na żądanie zgłoszone w ciągu trzech miesięcy - faktura to szczególny rodzaj rachunku, a przepisy jej dotyczące - są szczególne w stosunku do przepisów ogólnych Ordynacji podatkowej (uchylają ich stosowanie).
W przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do kopii faktury podatnik obowiązany jest dołączyć paragon dokumentujący tę sprzedaż. Nie dotyczy to jednak sprzedaży dokumentowanej fakturą emitowaną przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w przypadkach gdy wartość sprzedaży i kwota podatku należnego zostały zarejestrowane w raporcie fiskalnym dobowym kasy.
Faktury należy wystawiać w dwóch egzemplarzach (oryginał i kopia), z wyjątkiem:
• faktur w wewnątrzwspólnotowej dostawie nowych środków transportu (3 egzemplarze);
• faktur wewnętrznych (1 albo 2 egzemplarze).
Fakturę wystawia się nie później niż:
• siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi;
• a gdy podatnik określa w fakturze wyłącznie miesiąc i rok dokonania sprzedaży (umowy o charakterze ciągłym), fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od zakończenia miesiąca, w którym dokonano sprzedaży.
W przypadkach określonych w art. 19 ust. 10 i ust. 13 pkt 1-5 i 7-11 ustawy o podatku od towarów i usług), m.in,:
• dostawa lokalu lub budynku;
• dostawa energii, gazu, usług telekomunikacyjnych, komunalnych;
• transport, spedycja, komunikacja miejska;
• usługi budowlane i budowlano-montażowe;
• druk i dostawa prasy;
• najem, leasing, ochrona, stała obsługa prawna i biurowa;
• dostawa złomu;
• za zaliczeniem pocztowym;
• zbycie praw i licencje;
• wkład do spółdzielni,
fakturę wystawia się nie później niż z chwilą powstania obowiązku podatkowego i nie wcześniej niż 30 dnia przed powstaniem obowiązku podatkowego.
Ww. zasad szczególnych nie stosuje się jednak w przypadku wystawiania faktur w zakresie dostaw energii elektrycznej i cieplnej, gazu przewodowego, usług telekomunikacyjnych i radiokomunikacyjnych oraz usług wymienionych w poz. 138 i 153 załącznika nr 3 do ustawy (usług komunalnych), jeżeli faktura zawiera informację, jakiego okresu rozliczeniowego dotyczy.
Też macie podobną odp na to pytanie?
| | | | | sliwka | 08.02.2012 15:13:48 | Grupa: Użytkownik
Posty: 11 #861126
Od: 2012-2-8
|
12. Księgi rachunkowe, dowody księgowe, dokumenty inwentaryzacyjne i sprawozdania finansowe, zwane dalej także „zbiorami”, należy przechowywać w należyty sposób i chronić przed niedozwolonymi zmianami, nieupoważnionym rozpowszechnianiem, uszkodzeniem
lub zniszczeniem.(Dokumentację firmy należy przechowywać. Najogólniej rzecz biorąc do czasu przedawnienia zobowiązań podatkowych.)
Przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych przy użyciu komputera ochrona danych
powinna polegać na stosowaniu odpornych na zagrożenia nośników danych, na
doborze stosownych środków ochrony zewnętrznej, na systematycznym tworze-
niu rezerwowych kopii zbiorów danych zapisanych na informatycznych nośnikach
danych, pod warunkiem zapewnienia trwałości zapisu informacji systemu
rachunkowości, przez czas nie krótszy od wymaganego do przechowywania
ksiąg rachunkowych, oraz na zapewnieniu ochrony programów komputerowych
i danych systemu informatycznego rachunkowości, poprzez stosowanie odpowiednich
rozwiązań programowych i organizacyjnych, chroniących przed nieupoważnionym
dostępem lub zniszczeniem.
Rozpatrując okresy przechowywania dokumentów, szczególną uwagę należy zwrócić na zatwierdzone roczne sprawozdania finansowe, gdyż - na podstawie art. 74 ust. 1 u.o.r. - podlegają one trwałemu przechowywaniu. Wątpliwości budzą możliwości techniczne wywiązania się z takiego obowiązku, niemniej jednak jednostka powinna dołożyć wszelkich starań, aby ustawowy zapis został spełniony.
Pozostałe zbiory przechowuje się co najmniej przez okres:
1) księgi rachunkowe - 5 lat,
2) karty wynagrodzeń pracowników bądź ich odpowiedniki - przez okres wymaganego dostępu do tych informacji, wynikający z przepisów emerytalnych, rentowych oraz podatkowych, nie krócej jednak niż 5 lat,
3) dowody księgowe dotyczące wpływów ze sprzedaży detalicznej - do dnia zatwierdzenia sprawozdania finansowego za dany rok obrotowy, nie krócej jednak niż do dnia rozliczenia osób, którym powierzono składniki aktywów objęte sprzedażą detaliczną,
4) dowody księgowe dotyczące wieloletnich inwestycji rozpoczętych, pożyczek, kredytów oraz umów handlowych, roszczeń dochodzonych w postępowaniu cywilnym lub objętych postępowaniem karnym albo podatkowym - przez 5 lat od początku roku następującego po roku obrotowym, w którym operacje, transakcje i postępowanie zostały ostatecznie zakończone, spłacone, rozliczone lub przedawnione,
5) dokumentację przyjętego sposobu prowadzenia rachunkowości - przez okres nie krótszy od 5 lat od upływu jej ważności,
6) dokumenty dotyczące rękojmi i reklamacji - 1 rok po terminie upływu rękojmi lub rozliczeniu reklamacji,
7) dokumenty inwentaryzacyjne - 5 lat,
8) pozostałe dowody księgowe i dokumenty - 5 lat.
Ustawa nakazuje więc przechowywanie dokumentów najczęściej przez okres 5 lat (z wyjątkiem sprawozdań finansowych!). Należy jednak pamiętać, że powyższe okresy przechowywania oblicza się od początku roku następującego po roku obrotowym, którego dane zbiory dotyczą, np. dowody księgowe ze stycznia 2007 r. powinny być przechowywane do końca 2012 r. W praktyce ustawowy okres 5-letni oznacza więc często 6 lat.
Terminy określone w ustawie o rachunkowości uzależnione są także od innych aktów prawnych regulujących poszczególne obszary działania jednostek. Okresy przechowywania dokumentów wynikają więc również z tych przepisów.
Minimalny okres przechowywania przedmiotowych dokumentów wynosi:
- dokumentacja nabycia komputera w 2000 r. - 5 lat od końca roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego, tj. przy założeniu 30-proc. amortyzacji - do końca 2008 lub 2009 r.,
- dokumentacja inwestycji budowlanej rozpoczętej w 1965 r., zakończonej w 1970 r. - 5 lat od końca roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego, tj. przy założeniu 2,5-proc. amortyzacji (budynek niemieszkalny) - do końca 2015 r.,
- umowa handlowa z 1994 r., rozliczona ostatecznie w 1998 r. - 5 lat od początku roku następującego po roku obrotowym, w którym została ostatecznie rozliczona, tj. do końca 2003 r.,
- lista wynagrodzeń z 1960 r. - 50 lat od dnia zakończenia pracy w jednostce przez wszystkie osoby figurujące na tej liście,
- zatwierdzone sprawozdanie finansowe za 2002 r. - podlega trwałemu przechowywaniu,
- plan kont z 2001 r., zaktualizowany od 2004 r. - 5 lat od upływu jego ważności, tj. do końca 2008 r.
| | | | | sliwka | 08.02.2012 15:27:21 | Grupa: Użytkownik
Posty: 11 #861143
Od: 2012-2-8
| 15. Aktywa najprościej zdefiniować jako ogół składników majątku (środków gospodarczych) kontrolowanych przez jednostkę gospodarczą w danym momencie.
Polska ustawa o rachunkowości nie podaje bezpośredniej jednoznacznej definicji aktywów, a jedynie definicje poszczególnych ich rodzajów. Definicję aktywów zawierają natomiast Międzynarodowe Standardy Rachunkowości (IFRS).
Aktywo jest to zasób kontrolowany przez przedsiębiorstwo w wyniku przeszłych zdarzeń, z którego oczekuje się przepływu przyszłych korzyści ekonomicznych do przedsiębiorstwa.
Ta ogólna definicja jest uszczegółowiona i odnosi się zarówno do IFRS jak i do Ustawy o Rachunkowości. Aby zasób majątkowy mógł być sklasyfikowany przez jednostkę jako aktywo i wykazany w bilansie musi spełniać następujące warunki:
1. Jego wartość musi być wiarygodnie określona – aby wykazać aktywa w bilansie trzeba określić ich wartość. W zależności od rodzaju aktywów oraz przyjętych standardów rachunkowości, stosuje się różne metody wyceny. Najpowszechniejsze z nich to:
- koszt zakupu – wartość aktywa równa się kosztowi jego zakupu, pomniejszonemu o ewentualne umorzenia i odpisy z tytułu utraty wartości;
- wartość godziwa – wartość aktywa równa jest jego wartości godziwej, którą wyznacza się w odniesieniu np. do rynku, czyli do ceny danego aktywa na rynku.
Aktywa, których wartość nie może być wiarygodnie określona, nie mogą być przez spółkę wykazywane.
2. Musi istnieć w wyniku przeszłych zdarzeń – aktywami są jedynie zasoby, nad którymi kontrolę przedsiębiorstwo uzyskało w wyniku przeszłych zdarzeń, czyli tych które miały miejsce przed datą, na którą sporządzony jest bilans.
3. Powodować w przyszłości wpływ korzyści ekonomicznych do jednostki gospodarczej – Aktywami są jedynie te zasoby, które spółka wykorzystuje w celu generowania korzyści ekonomicznych, rozumianych z reguły jako przepływy finansowe. Jeżeli jakieś aktywo z różnych powodów przestanie przynosić korzyści ekonomiczne i spółka nie ma możliwości zmiany tej sytuacji, powinna ona przestać wykazywać to aktywo w bilansie.
Zasadniczo aktywa dzieli się na dwie podstawowe grupy: aktywa trwałe i aktywa obrotowe
Aktywa trwałe (majątek trwały)
Podstawowym kryterium odróżnienia aktywów trwałych od obrotowych jest czas, przez jaki spółka zamierza je utrzymywać. Aktywa, które pozostaną w spółce dłużej niż rok zaliczane są do aktywów trwałych.
Podstawowe elementy aktywów trwałych to:
• Środki trwałe – grunty, budynki i budowle, urządzenia techniczne, maszyny i wyposażenie, środki transportu, rozpoczęte inwestycje,
• Wartości niematerialne i prawne – licencje, patenty, znaki towarowe,
• Inwestycje długoterminowe – np. udziały w innych podmiotach, obligacje, które spółka planuje utrzymać dłużej niż rok,
• Należności długoterminowe – np. udzielone pożyczki.
Wyjątkami od zasady spełniania kryterium roku są zapasy, które zawsze zaliczane są do aktywów obrotowych oraz należności handlowe, które zgodnie z Ustawą o Rachunkowości wykazywane są wyłącznie jako aktywa obrotowe, a jeżeli termin ich zapadalności wynosi powyżej roku - prezentuje się je w aktywach obrotowych w oddzielnej linii.
Aktywa obrotowe
Wszystkie aktywa o terminie zapadalności poniżej roku oraz które spółka zamierza utrzymywać krócej niż rok, lub które będą wykorzystane w jednym cyklu produkcyjnym, powinny być wykazywane jako aktywa obrotowe. Podstawowe elementy aktywów obrotowych to:
• Zapasy,
• Należności,
• Inwestycje krótkoterminowe,
• Środki pieniężne,
• Rozliczenia międzyokresowe.
16. Pasywa są to źródła finansowania majątku przedsiębiorstwa. Pojęcie pasywów jest ściśle związane z bilansem przedsiębiorstwa, który przedstawia aktywa posiadane przez spółkę oraz źródła ich finansowania
Pasywa w przedsiębiorstwie dzielą się na dwie podstawowe grupy:
• Kapitał własny – są to wartości wniesione do spółki przez jej właścicieli (przede wszystkim kapitał zakładowy) oraz środki uzyskane w trakcie działalności i będące własnością spółki (tu podstawową pozycją jest zysk wypracowany przez spółkę).
• Kapitały obce – są to wszelkiego rodzaju źródła finansowania przy wykorzystaniu kapitału obcego. Będą to w dużej mierze kredyty i pożyczki zarówno długo- jak i krótkoterminowe oraz zobowiązania handlowe.
Pasywa w bilansie przedstawione są w kolejności od tych o najdłuższym do tych o najkrótszym terminie zapadalności. Całkowita wartość pasywów, zgodnie z zasadą bilansową, równa jest wartości aktywów kontrolowanych przez przedsiębiorstwo.
17 . Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2–18, uważa się:
1) w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia;
1a) w razie częściowo odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia powiększoną o
wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b;
2) w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia;
3) w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób
– wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa
o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości;
4) w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do
spółki niebędącej osobą prawną:
a) wartość początkową, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne
– jeżeli przedmiot wkładu był amortyzowany,
b) wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu,
niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie
– jeżeli przedmiot wkładu nie był amortyzowany,
c) wartość określoną zgodnie z art. 19 – jeżeli ustalenie wydatków na nabycie
lub wytworzenie przedmiotu wkładu przez wspólnika wnoszącego
wkład, będącego osobą fizyczną, jest niemożliwe i przedmiot wkładu
nie był wykorzystywany przez wnoszącego wkład w prowadzonej
działalności gospodarczej, z wyłączeniem wartości niematerialnych i
prawnych wytworzonych przez wspólnika we własnym zakresie;
5) w razie otrzymania w związku z likwidacją osoby prawnej, z zastrzeżeniem
ust. 14b, ustaloną przez podatnika wartość poszczególnych środków trwałych
oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej.
Wartość początkowa ustalana jest na dzień przyjęcia środka trwałego (wartości niematerialnej i prawnej) do używania. Jest to konieczne, gdyż od tego momentu naliczane powinny być odpisy amortyzacyjne. To zaś jest niemożliwe bez znajomości podstawy ich dokonywania, którą jest właśnie wartość początkowa.
Jak już wskazywano wartość początkowa środka trwałego może ulegać zmianie już w czasie jego użytkowania. Następuje to na skutek ulepszenia środka trwałego albo poprzez odłączenie lub dołączenie doń części składowych.
Na sposób ustalania wartości początkowej wpływa sposób nabycia środków trwałych. W związku z powyższym możemy wyróżnić zasadniczo różne sposoby ustalania wartości początkowej dla środków trwałych:
1) zakupionych,
2) zakupionych za częściową odpłatnością,
3) wytworzonych,
4) nabytych nieodpłatnie,
5) nabytych aportem.
| | | | | grzesieks | 08.02.2012 16:29:02 |
Grupa: Użytkownik
Posty: 30 #861210
Od: 2011-10-27
| 22. Inwentaryzacja- zasady przeprowadzania
Jednostki przeprowadzają na ostatni dzień każdego roku obrotowego inwentaryzację:
1) aktywów pieniężnych (z wyjątkiem zgromadzonych na rachunkach bankowych),
papierów wartościowych w postaci materialnej, rzeczowych składników aktywów obrotowych, środków trwałych oraz nieruchomości zaliczonych do inwestycji
2) aktywów finansowych zgromadzonych na rachunkach bankowych lub przechowywanych
przez inne jednostki, w tym papierów wartościowych w formie zdematerializowanej, należności,
3) środków trwałych, do których dostęp jest znacznie utrudniony, gruntów oraz praw zakwalifikowanych do nieruchomości, należności spornych i wątpliwych, a w bankach również należności zagrożonych, należności i zobowiązań wobec osób nieprowadzących ksiąg rachunkowych,
Inwentaryzacją drogą spisu z natury obejmuje się również znajdujące się w jednostce składniki aktywów, będące własnością innych jednostek, powierzone jej do sprzedaży, przechowania, przetwarzania lub używania, powiadamiając te jednostki o wynikach spisu.
3. Termin i częstotliwość inwentaryzacji, określone w ust. 1, uważa się za dotrzymane,
jeżeli inwentaryzację: rozpoczęto nie wcześniej niż 3 miesiące przed końcem roku obrotowego, a zakończono do 15 dnia następnego roku, ustalenie zaś stanu nastąpiło przez dopisanie lub odpisanie od
stanu stwierdzonego drogą spisu z natury lub potwierdzenia salda – Krzycho dów i rozchodów (zwiększeń i zmniejszeń), jakie nastąpiły między datą spisu lub potwierdzenia a dniem ustalenia stanu wynikającego z ksiąg rachunkowych, przy czym stan wynikający z ksiąg rachunkowych nie może być ustalony po dniu bilansowym;
2) zapasów materiałów, towarów, produktów gotowych i półproduktów znajdujących
się w strzeżonych składowiskach i objętych ewidencją ilościowowartościową – przeprowadzono raz w ciągu 2 lat;
3) nieruchomości zaliczonych do środków trwałych oraz inwestycji, jak też
znajdujących się na terenie strzeżonym innych środków trwałych oraz maszyn
i urządzeń wchodzących w skład środków trwałych w budowie – przeprowadzono
raz w ciągu 4 lat;
4) zapasów towarów i materiałów (opakowań) objętych ewidencją wartościową
w punktach obrotu detalicznego jednostki – przeprowadzono raz w roku;
5) zapasów drewna w jednostkach prowadzących gospodarkę leśną – przeprowadzono
raz w roku.
4. Inwentaryzację, o której mowa w ust. 1, przeprowadza się również na dzień zakończenia
działalności przez jednostkę oraz na dzień poprzedzający postawienie
jej w stan likwidacji lub ogłoszenia upadłości.
5. Można odstąpić od przeprowadzenia inwentaryzacji:
1) w przypadku ogłoszenia upadłości z możliwością zawarcia układu, jeżeli
zgodnie z art. 12 ust. 3 pkt 3 jednostka nie zamyka ksiąg rachunkowych;
2) w przypadku połączenia lub podziału jednostek, z wyjątkiem spółek kapitałowych,
jeżeli strony w drodze umowy pisemnej odstąpią od przeprowadzenia
inwentaryzacji;
3) w przypadku zawieszenia działalności, jeżeli zgodnie z art. 12 ust. 3b jednostka
nie zamyka ksiąg rachunkowych.
Przeprowadzenie i wyniki inwentaryzacji należy odpowiednio udokumentować i
powiązać z zapisami ksiąg rachunkowych.
2. Ujawnione w toku inwentaryzacji różnice między stanem rzeczywistym a stanem
wykazanym w księgach rachunkowych należy wyjaśnić i rozliczyć w księgach
rachunkowych tego roku obrotowego, na który przypadał termin inwentaryzacji.
| | | | | Aga | 08.02.2012 17:02:18 | Grupa: Użytkownik
Posty: 17 #861227
Od: 2011-12-14
| a ma ktoś odp na 4 pytanie?? Osoba współpracująca-pojęcie | | | | | Aga_177 | 08.02.2012 17:37:50 | Grupa: Użytkownik
Posty: 8 #861298
Od: 2012-2-8
| 30. Karta podatkowa- zakres przedmiotowy- Zryczałtowany podatek dochodowy w formie karty podatkowej mogą płacić podatnicy prowadzący działalność: 1) usługową lub wytwórczo-usługową 2) usługową w zakresie handlu detalicznego żywnością, napojami, wyrobami tytoniowymi oraz kwiatami, z wyjątkiem napojów o zawartości powyżej 1,5% alkoholu 3) usługową w zakresie obnośnego i obwoźnego handlu detalicznego artykułami nieżywnościowymi, z wyjątkiem handlu paliwami silnikowymi, środkami transportu samochodowego, ciągnikami rolniczymi i motocyklami oraz z wyjątkiem handlu artykułami nieżywnościowymi objętego koncesjonowaniem, 4) gastronomiczną - jeżeli nie jest prowadzona sprzedaż napojów o zawartości powyżej 1,5% alkoholu 5) w zakresie usług transportowych wykonywanych przy użyciu jednego pojazdu, 6) w zakresie usług rozrywkowych 7) w zakresie sprzedaży posiłków domowych w mieszkaniach, jeżeli nie jest prowadzona sprzedaż napojów o zawartości powyżej 1,5% alk. w wolnych zawodach, polegającą na świadczeniu usług w zakresie ochrony zdrowia ludzkiego 9) w wolnych zawodach, polegającą na świadczeniu usług weterynaryjnych, w tym również sprzedaż preparatów weterynaryjnych 10) w zakresie opieki domowej nad dziećmi i osobami chorymi 11) w zakresie usług edukacyjnych, polegającą na udzielaniu lekcji na godziny | | | | | dorota18 | 08.02.2012 17:41:52 | Grupa: Użytkownik
Posty: 15 #861300
Od: 2012-2-8
| 4 pytanie4. Osoba współpracująca
ust. 11. Za osobę współpracującą z osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność oraz zleceniobiorcami, o której mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4 i 5, uważa się małżonka, dzieci własne, dzieci drugiego małżonka i dzieci przysposobione, rodziców, macochę i ojczyma oraz osoby przysposabiające, jeżeli pozostają z nimi we wspólnym gospodarstwie domowym i współpracują przy prowadzeniu tej działalności lub wykonywaniu umowy agencyjnej lub umowy zlecenia; nie dotyczy to osób, z którymi została zawarta umowa o pracę w celu przygotowania zawodowego.
| | | | | dorota18 | 08.02.2012 17:42:34 | Grupa: Użytkownik
Posty: 15 #861302
Od: 2012-2-8
| 4 pytanie4. Osoba współpracująca
ust. 11. Za osobę współpracującą z osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność oraz zleceniobiorcami, o której mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4 i 5, uważa się małżonka, dzieci własne, dzieci drugiego małżonka i dzieci przysposobione, rodziców, macochę i ojczyma oraz osoby przysposabiające, jeżeli pozostają z nimi we wspólnym gospodarstwie domowym i współpracują przy prowadzeniu tej działalności lub wykonywaniu umowy agencyjnej lub umowy zlecenia; nie dotyczy to osób, z którymi została zawarta umowa o pracę w celu przygotowania zawodowego.
| | | | | Electra | 28.04.2024 15:01:27 |
|
| | | | | doti | 08.02.2012 17:51:37 | Grupa: Użytkownik
Posty: 23 #861311
Od: 2011-10-27
| 25. Prowadzenie ksiąg podatkowych przez biuro rachunkowe i obowiązki z tego wynikające
Jeżeli na zlecenie podatnika prowadzenie księgi zostało powierzone biuru rachunkowemu, podatnik
jest obowiązany:
1) w terminie siedmiu dni od dnia zawarcia umowy z biurem rachunkowym zawiadomić o tym naczelnika urzędu skarbowego, któremu zostało złożone zawiadomienie o prowadzeniu księgi, wskazując nazwę i adres biura, miejsce (adres) prowadzenia oraz przechowywania księgi i dowodów związanych z jej prowadzeniem;
2) prowadzić w miejscu wykonywania działalności ewidencję sprzedaży. Zbroszurowaną i z kolejno ponumerowanymi kartami. Obowiązek nie dotyczy podatników, którzy ewidencjonują obrót przy zastosowaniu kas rejestrujących.
| | | | | doti | 08.02.2012 17:52:00 | Grupa: Użytkownik
Posty: 23 #861312
Od: 2011-10-27
| 24. Miejsce prowadzenia ksiąg podatkowych i obowiązki z tego wynikające
Księgi rachunkowe są prowadzone przez jednostkę. Jednostka może powierzyć prowadzenie ksiąg rachunkowych przedsiębiorcy lub przedsiębiorcy prowadzącemu działalność w tym zakresie z innego państwa członkowskiego.
W przypadku gdy księgi rachunkowe są prowadzone poza siedzibą jednostki lub miejscem sprawowania zarządu, kierownik jednostki jest obowiązany:
1) powiadomić właściwy urząd skarbowy o miejscu prowadzenia ksiąg rachunkowych w terminie 15 dni od dnia ich wydania;
2) zapewnić dostępność ksiąg rachunkowych wraz z dowodami księgowymi uprawnionym organom zewnętrznej kontroli lub nadzoru w siedzibie jednostki lub w miejscu sprawowania zarządu albo w innym miejscu za zgodą organu kontroli lub nadzoru.
Księga oraz dowody, na których podstawie są dokonywane w niej zapisy, musi znajdować się na stałe w miejscu wykonywania działalności lub miejscu wskazanym przez podatnika jako jego siedziba, a jeżeli prowadzenie księgi zostało zlecone biuru rachunkowemu — w miejscu wskazanym przez podatnika.
W przypadku prowadzenia przedsiębiorstwa wielozakładowego księgi muszą znajdować się w każdym zakładzie. Podatnik może jednak prowadzić jedną księgę w miejscu wskazanym jako jego siedziba, pod
warunkiem że w poszczególnych zakładach jest prowadzona co najmniej ewidencja sprzedaży. U podatników prowadzących działalność w zakresie handlu obnośnego i obwoźnego księga musi
znajdować się w miejscu wykonywania działalności. Jeżeli podatnik prowadzi ewidencję w miejscu wykonywania działalności musi znajdować się co najmniej ta ewidencja.
| | | | | doti | 08.02.2012 17:53:11 | Grupa: Użytkownik
Posty: 23 #861315
Od: 2011-10-27
| 10. Obowiązek wystawiania rachunków (faktur)
Podatnicy prowadzący działalność opodatkowaną w formie karty podatkowej są obowiązani wydawać na żądanie klienta rachunki i faktury, o których mowa w odrębnych przepisach, stwierdzające sprzedaż wyrobu, towaru lub wykonanie usługi oraz przechowywać w kolejności numerów kopie tych rachunków i faktur w okresie pięciu lat podatkowych, licząc od końca roku, w którym wystawiono rachunek
lub fakturę.
Podatnicy (Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą), są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy.
Podatnicy nie mają obowiązku wystawiania faktur osobom fizycznym nieprowadzącym działalności
gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.
W przypadku wewnątrzwspólnotowej dostawy nowych środków transportu dla nabywcy, który nie podał dla tej czynności numeru identyfikacyjnego, nadanego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, podatnik wystawia fakturę w trzech egzemplarzach; oryginał faktury
jest wydawany nabywcy; jedną z kopii faktury podatnik pozostawia w swojej dokumentacji, drugą przesyła w terminie 14 dni od dnia dokonania dostawy do biura wymiany informacji o podatku VAT.
Jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą obowiązani są na żądanie kupującego lub usługobiorcy wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi. Obowiązek wystawienia rachunku nie dotyczy rolników sprzedających produkty roślinne i zwierzęce pochodzące z własnej uprawy lub hodowli, nieprzerobione sposobem przemysłowym, chyba że sprzedaż jest dokonywana w ich odrębnych, stałych miejscach sprzedaży, poza obrębem uprawy lub hodowli. Podatnicy od których zażądano rachunku przed wykonaniem usługi lub wydaniem towaru, wystawiają rachunek nie później niż w terminie 7 dni od dnia wykonania usługi lub wydania towaru. Jeżeli jednak żądanie wystawienia rachunku zostało zgłoszone po wykonaniu usługi lub wydaniu towaru,
wystawienie rachunku następuje w terminie 7 dni od dnia zgłoszenia żądania. Podatnik nie ma obowiązku wystawienia rachunku, jeżeli żądanie zostało zgłoszone po upływie 3 miesięcy od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Podatnicy wystawiający rachunki są obowiązani kolejno je numerować i przechowywać
kopie tych rachunków, w kolejności ich wystawienia, do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego.
| | | | | Aga_177 | 08.02.2012 17:58:10 | Grupa: Użytkownik
Posty: 8 #861326
Od: 2012-2-8
| 32. Przerwa w prowadzeniu dział. gospo. a podatek opłacany w formie karty podatkowej>W razie zgłoszenia przez podatnika przerwy w prowadzeniu działalności w danym roku podatkowym, z wyjątkiem podatników prowadzących działalność usługową w zakresie obnośnego i obwoźnego handlu detalicznego, nie pobiera się podatku w formie karty podatkowej za pełny okres przerwy trwającej nieprzerwanie co najmniej dziesięć dni w wysokości 1/30 miesięcznej należności za każdy dzień przerwy, jeżeli podatnik zawiadomi o tej przerwie w terminie trzech dni od dnia jej rozpoczęcia i dnia jej zakończenia. Zasadę stosuje się do podatników prowadzących działalność usługową w zakresie obnośnego i obwoźnego handlu detalicznego, jeżeli przerwa została spowodowana chorobą, służbą wojskową, wyjazdem za granicę oraz urlopem wypoczynkowym w wymiarze co najmniej jednego miesiąca.
| | | | | moiko | 08.02.2012 18:36:24 |
Grupa: Użytkownik
Posty: 250 #861395
Od: 2011-10-18
| doti pisze:
26. Przesłanki ustalania podstawy opodatkowania w drodze szacowania
Organ podatkowy określa podstawę opodatkowania w drodze oszacowania, jeżeli:
1) brak jest ksiąg podatkowych lub innych danych niezbędnych do jej określenia lub
2) dane wynikające z ksiąg podatkowych nie pozwalają na określenie podstawy opodatkowania, lub
3) podatnik naruszył warunki uprawniające do korzystania ze zryczałtowanej formy opodatkowania.
Organ podatkowy odstąpi od określenia podstawy opodatkowania w drodze oszacowania, jeżeli dane wynikające z ksiąg podatkowych, uzupełnione dowodami uzyskanymi w toku postępowania, pozwalają na określenie podstawy opodatkowania. Określenie podstawy opodatkowania w drodze oszacowania powinno zmierzać do określenia jej w wysokości zbliżonej do rzeczywistej podstawy opodatkowania. Organ podatkowy, określając podstawę opodatkowania w drodze oszacowania, uzasadnia wybór metody oszacowania.
dwa razy tego samego nie trzeba pisac | | | | | doti | 08.02.2012 18:49:39 | Grupa: Użytkownik
Posty: 23 #861417
Od: 2011-10-27
| ups przeoczenie sorry | | | | | moiko | 08.02.2012 18:50:46 |
Grupa: Użytkownik
Posty: 250 #861421
Od: 2011-10-18
| 35. Przychody podlegające opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych
Opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają przychody
osób fizycznych z pozarolniczej działalności gospodarczej, o których
mowa w art. 14 ustawy o podatku dochodowym, w tym również, gdy działalność
ta jest prowadzona w formie spółki cywilnej osób fizycznych lub spółki jawnej
osób fizycznych, zwanych dalej „spółką”.
a. Opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również
otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym
pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i
innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy,
poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu
tych umów, stosuje się art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym.
b. Przychody uzyskane z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy
lub innych umów o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1a, podlegają
opodatkowaniu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych również,
jeżeli są uzyskiwane przez podatników, o których mowa w art. 8 ust. 1.
| | | | | moiko | 08.02.2012 18:51:46 |
Grupa: Użytkownik
Posty: 250 #861424
Od: 2011-10-18
| doti pisze: ups przeoczenie sorry
przynajmniej wiadomo ze dobrze;d | | | | | doti | 08.02.2012 18:56:39 | Grupa: Użytkownik
Posty: 23 #861435
Od: 2011-10-27
| ma ktos zagadnienie nr 30. karta podatkowa zakres podmiotowy?? | | | | | Electra | 28.04.2024 15:01:27 |
|
|
| Aby pisac na forum musisz sie zalogować !!! |
|
