RACHUNKOWOŚĆ MAŁEJ FIRMY-dr B.SOWA |  |
| | | | moiko | 08.02.2012 19:21:09 | 
Grupa: Użytkownik
Posty: 250 #861461
Od: 2011-10-18
| powyzej Aga 177 napisala odp na to pyt, ale zamiast "przedmiotowy" mysle ze ma byc "podmiotowy" | | | | | Electra | 10.05.2024 03:57:12 | 
 |
| | | | | doti | 09.02.2012 07:50:49 | Grupa: Użytkownik
Posty: 23 #861804
Od: 2011-10-27
| dzieki, widziałam przedmiotowe znalazlam cos takiego, co o tym myślicie?
30. Karta podatkowa- zakres podmiotowy
Podatnicy prowadzący działalność, o której mowa w art. 23, podlegają opodatkowaniu w formie karty podatkowej, jeżeli:
1) złożą wniosek o zastosowanie opodatkowania w tej formie,
2) we wniosku zgłoszą prowadzenie działalności wymienionej w jednej z 12 części tabeli,
3) przy prowadzeniu działalności nie korzystają z usług osób nie zatrudnionych przez siebie na podstawie umowy o pracę, oraz z usług innych przedsiębiorstw i zakładów, chyba że chodzi o usługi specjalistyczne,
4) nie prowadzą, poza jednym z rodzajów działalności wymienionej w art. 23, innej pozarolniczej działalności gospodarczej,
5) małżonek podatnika nie prowadzi działalności w tym samym zakresie,
6) nie wytwarzają wyrobów opodatkowanych, na podstawie odrębnych przepisów,
podatkiem akcyzowym,
7) pozarolnicza działalność gospodarcza zgłoszona we wniosku nie jest prowadzona poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Nie wyłącza opodatkowania w formie karty podatkowej:
1) prowadzenie przez podatnika działalności w zakresie wytwarzania energii elektrycznej, w elektrowniach wodnych i wiatrowych, o mocy oddawanej do 5000 kilowatów oraz wytwarzanie biogazu,
2) osiąganie przychodów z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze - z których przychody (dochody) podlegają odrębnemu opodatkowaniu podatkiem
dochodowym na ogólnych zasadach.
Podatnicy prowadzący działalność określoną w art. 23 ust. 1 pkt 1-6 mogą być opodatkowani w formie karty podatkowej również wtedy, gdy działalność ta jest prowadzona w formie spółki cywilnej, pod warunkiem, że łączna liczba wspólników oraz zatrudnionych pracowników nie przekracza stanu zatrudnienia określonego w tabeli.
Czy cos takiego mogloby byc? | | | | | kkk | 09.02.2012 08:17:10 | Grupa: Użytkownik
Posty: 12 #861808
Od: 2012-1-4
| Całość opracowanych dotychczas pytań:
1.Działalność gospodarcza - -jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.
Przepisów ustawy nie stosuje się do działalności wytwórczej w rolnictwie w zakresie upraw rolnych oraz chowu i hodowli zwierząt, ogrodnictwa, warzywnictwa, leśnictwa i rybactwa śródlądowego, a także wynajmowania przez rolników pokoi, sprzedaży posiłków domowych i świadczenia w gospodarstwach rolnych innych usług związanych z pobytem turystów
5. Przedsiębiorca 1. Przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. 2. Za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej.
6. Liczba zatrudnionych osób – średnia liczba osób zatrudnionych w ciągu roku na całym etacie. micro przedsiębiorca 1-9 osób, mali przedsiębiorca 10-49 osób średni przedsiębiorca powyżej 50 osób.
2. Wolny zawód- rozumieniu ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne – jest pozarolnicza działalność gospodarcza wykonywana osobiście przez; lekarzy, lekarzy dentystów, lekarzy weterynarii, techników dentystycznych, felczerów, pielęgniarki, położne, architektów, tłumaczy, nauczycieli w zakresie świadczenia usług edukacyjnych polegających na udzielaniu lekcji na godziny,jeśli działalność ta nie jest wykonywana na rzecz osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej albo na rzecz osób fizycznych dla potrzeb prowadzonej przez nie pozarolniczej działalności gospodarczej, z tym że za osobiste wykonywanie wolnego zawodu uważa się wykonywanie działalności bez zatrudniania na podstawie umów o pracę, umów zlecenia, umów o dzieło oraz innych umów o podobnym charakterze osób, które wykonują czynności związane z istotą danego zawodu.
3. Osoba fizyczna- jest to prawne określenie człowieka w prawie cywilnym, od chwili urodzenia aż do śmierci, w odróżnieniu od osób prawnych. Bycie osobą fizyczną pociąga za sobą zawsze posiadanie zdolności prawnej, czyli zdolność do bycia podmiotem praw i obowiązków wynikających ze stosunków cywilnoprawnych. Aby jednak mogła samodzielnie kształtować swoją sytuację prawną poprzez składanie oświadczeń woli, musi nabyć zdolność do czynności prawnych, która jest uzależniona od spełnienia dodatkowych warunków. Do tego czasu jest zastępowana w obrocie cywilnoprawnym przez przedstawicieli ustawowych (rodziców lub opiekunów).
4. Osoba współpracująca - ust. 11. Za osobę współpracującą z osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność oraz zleceniobiorcami, o której mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4 i 5, uważa się małżonka, dzieci własne, dzieci drugiego małżonka i dzieci przysposobione, rodziców, macochę i ojczyma oraz osoby przysposabiające, jeżeli pozostają z nimi we wspólnym gospodarstwie domowym i współpracują przy prowadzeniu tej działalności lub wykonywaniu umowy agencyjnej lub umowy zlecenia; nie dotyczy to osób, z którymi została zawarta umowa o pracę w celu przygotowania zawodowego.
6. Za mikroprzedsiębiorcę uważa się przedsiębiorcę, który w co najmniej jednym z
dwóch ostatnich lat obrotowych:
1) zatrudniał średniorocznie mniej niż 10 pracowników oraz
2) osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz
operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 2 milionów
euro, lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego
z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 2 milionów euro.
Za małego przedsiębiorcę uważa się przedsiębiorcę, który w co najmniej jednym z
dwóch ostatnich lat obrotowych:
1) zatrudniał średniorocznie mniej niż 50 pracowników oraz
2) osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz
operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 10 milionów
euro, lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego
z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 10 milionów euro.
Za średniego przedsiębiorcę uważa się przedsiębiorcę, który w co najmniej jednym z
dwóch ostatnich lat obrotowych:
1) zatrudniał średniorocznie mniej niż 250 pracowników oraz
2) osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz
operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 50 milionów
euro, lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego
z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 43 milionów euro.
7. Zasady dokonywania lub przyjmowania płatności za pośrednictwem rachunku bankowego - dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością
gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku bankowego przedsiębiorcy
w każdym przypadku, gdy:
1) stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2) jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej
płatności, przekracza równowartość 15 000 euro przeliczonych na złote według
średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski
ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym dokonano
transakcji.
8. Dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:
1) określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego;
2) określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej;
3) opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach
naturalnych;
4) datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą –
także datę sporządzenia dowodu;
5) podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto
składniki aktywów;
6) stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach
rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w
księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te
wskazania.
9. Podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające
dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej „dowodami źródłowymi”:
1) zewnętrzne obce – otrzymane od kontrahentów;
2) zewnętrzne własne – przekazywane w oryginale kontrahentom;
3) wewnętrzne – dotyczące operacji wewnątrz jednostki.
3. Podstawą zapisów mogą być również sporządzone przez jednostkę dowody księgowe:
1) zbiorcze – służące do dokonania łącznych zapisów zbioru dowodów źródłowych,
które muszą być w dowodzie zbiorczym pojedynczo wymienione;
2) korygujące poprzednie zapisy;
3) zastępcze – wystawione do czasu otrzymania zewnętrznego obcego dowodu
źródłowego;
4) rozliczeniowe – ujmujące już dokonane zapisy według nowych kryteriów
klasyfikacyjnych.
8. Dowód księgowy- elementy dowodu księgowego,
Dowód księgowy zawiera określenie rodzaju dowodu i jego nr identyfikacyjnego, określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej; opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych; datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą – także datę sporządzenia dowodu; podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów; stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.
10. Obowiązek wystawienia faktury Podatnicy podatku VAT są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży.Fakturę obowiązani są również wystawić podatnicy zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, dokonujący czynności, dla których miejscem opodatkowania jest terytorium państwa innego niż Polska i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej (UE) lub podatku o podobnym charakterze (poza UE).
W przypadku sprzedaży osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej nie wystąpi obowiązek wystawienia faktury. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury – w terminie 7 dni od daty wykonania usługi lub dostawy towaru. Niesłuszny jest pogląd, w myśl którego zgodnie z Ordynacją podatkową rachunki należy wystawić na żądanie zgłoszone w ciągu trzech miesięcy - faktura to szczególny rodzaj rachunku, a przepisy jej dotyczące - są szczególne w stosunku do przepisów ogólnych Ordynacji podatkowej (uchylają ich stosowanie).
W przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do kopii faktury podatnik obowiązany jest dołączyć paragon dokumentujący tę sprzedaż. Nie dotyczy to jednak sprzedaży dokumentowanej fakturą emitowaną przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w przypadkach gdy wartość sprzedaży i kwota podatku należnego zostały zarejestrowane w raporcie fiskalnym dobowym kasy.
Faktury należy wystawiać w dwóch egzemplarzach (oryginał i kopia), z wyjątkiem:
• faktur w wewnątrzwspólnotowej dostawie nowych środków transportu (3 egzemplarze);
• faktur wewnętrznych (1 albo 2 egzemplarze).
Fakturę wystawia się nie później niż:
• siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi;
• a gdy podatnik określa w fakturze wyłącznie miesiąc i rok dokonania sprzedaży (umowy o charakterze ciągłym), fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od zakończenia miesiąca, w którym dokonano sprzedaży.
W przypadkach określonych w art. 19 ust. 10 i ust. 13 pkt 1-5 i 7-11 ustawy o podatku od towarów i usług), m.in,:
• dostawa lokalu lub budynku;
• dostawa energii, gazu, usług telekomunikacyjnych, komunalnych;
• transport, spedycja, komunikacja miejska;
• usługi budowlane i budowlano-montażowe;
• druk i dostawa prasy;
• najem, leasing, ochrona, stała obsługa prawna i biurowa;
• dostawa złomu;
• za zaliczeniem pocztowym;
• zbycie praw i licencje;
• wkład do spółdzielni,
fakturę wystawia się nie później niż z chwilą powstania obowiązku podatkowego i nie wcześniej niż 30 dnia przed powstaniem obowiązku podatkowego.
Ww. zasad szczególnych nie stosuje się jednak w przypadku wystawiania faktur w zakresie dostaw energii elektrycznej i cieplnej, gazu przewodowego, usług telekomunikacyjnych i radiokomunikacyjnych oraz usług wymienionych w poz. 138 i 153 załącznika nr 3 do ustawy (usług komunalnych), jeżeli faktura zawiera informację, jakiego okresu rozliczeniowego dotyczy.
10. Obowiązek wystawiania rachunków (faktur)
Podatnicy prowadzący działalność opodatkowaną w formie karty podatkowej są obowiązani wydawać na żądanie klienta rachunki i faktury, o których mowa w odrębnych przepisach, stwierdzające sprzedaż wyrobu, towaru lub wykonanie usługi oraz przechowywać w kolejności numerów kopie tych rachunków i faktur w okresie pięciu lat podatkowych, licząc od końca roku, w którym wystawiono rachunek
lub fakturę.
Podatnicy (Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą), są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy.
Podatnicy nie mają obowiązku wystawiania faktur osobom fizycznym nieprowadzącym działalności
gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.
W przypadku wewnątrzwspólnotowej dostawy nowych środków transportu dla nabywcy, który nie podał dla tej czynności numeru identyfikacyjnego, nadanego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, podatnik wystawia fakturę w trzech egzemplarzach; oryginał faktury
jest wydawany nabywcy; jedną z kopii faktury podatnik pozostawia w swojej dokumentacji, drugą przesyła w terminie 14 dni od dnia dokonania dostawy do biura wymiany informacji o podatku VAT.
Jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą obowiązani są na żądanie kupującego lub usługobiorcy wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi. Obowiązek wystawienia rachunku nie dotyczy rolników sprzedających produkty roślinne i zwierzęce pochodzące z własnej uprawy lub hodowli, nieprzerobione sposobem przemysłowym, chyba że sprzedaż jest dokonywana w ich odrębnych, stałych miejscach sprzedaży, poza obrębem uprawy lub hodowli. Podatnicy od których zażądano rachunku przed wykonaniem usługi lub wydaniem towaru, wystawiają rachunek nie później niż w terminie 7 dni od dnia wykonania usługi lub wydania towaru. Jeżeli jednak żądanie wystawienia rachunku zostało zgłoszone po wykonaniu usługi lub wydaniu towaru,
wystawienie rachunku następuje w terminie 7 dni od dnia zgłoszenia żądania. Podatnik nie ma obowiązku wystawienia rachunku, jeżeli żądanie zostało zgłoszone po upływie 3 miesięcy od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Podatnicy wystawiający rachunki są obowiązani kolejno je numerować i przechowywać
kopie tych rachunków, w kolejności ich wystawienia, do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego.
11. Zasady korekty dowodów księgowych i zapisów księgowych
Stwierdzone błędy w zapisach poprawia się przez:
1) skreślenie dotychczasowej treści i wpisanie nowej, z zachowaniem czytelności błędnego zapisu, oraz podpisanie poprawki i umieszczenie daty dokonania poprawki lub
2) wprowadzenie do księgi niewpisanych dowodów lub dowodów zawierających korekty błędnych zapisów. Zapisy zmniejszające przychody lub koszty mogą być dokonywane ze znakiem minus (-) lub kolorem czerwonym.
Błędy w dowodach księgowych można poprawiać, wyłącznie przez skreślenie niewłaściwie napisanego tekstu lub liczby, w sposób pozwalający odczytać tekst lub liczbę pierwotną, i wpisanie tekstu lub liczby właściwej. Poprawka dokonana w dowodzie księgowym musi być potwierdzona datą i podpisem osoby dokonującej poprawki.
6. Zasad, o których mowa nie stosuje się do dowodów księgowych, dla których ustalono odrębnymi przepisami zakaz dokonywania jakichkolwiek poprawek, oraz do dowodów obcych. Dowody obce mogą być poprawione przez wystawienie i przesłanie kontrahentowi dowodu korygującego (noty). Dowody własne zewnętrzne przesłane uprzednio kontrahentowi mogą być poprawione tylko przez wystawienie dowodu korygującego (noty).
12. Księgi rachunkowe, dowody księgowe, dokumenty inwentaryzacyjne i sprawozdania finansowe, zwane dalej także „zbiorami”, należy przechowywać w należyty sposób i chronić przed niedozwolonymi zmianami, nieupoważnionym rozpowszechnianiem, uszkodzeniem
lub zniszczeniem.(Dokumentację firmy należy przechowywać. Najogólniej rzecz biorąc do czasu przedawnienia zobowiązań podatkowych.)
Przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych przy użyciu komputera ochrona danych
powinna polegać na stosowaniu odpornych na zagrożenia nośników danych, na
doborze stosownych środków ochrony zewnętrznej, na systematycznym tworze-
niu rezerwowych kopii zbiorów danych zapisanych na informatycznych nośnikach
danych, pod warunkiem zapewnienia trwałości zapisu informacji systemu
rachunkowości, przez czas nie krótszy od wymaganego do przechowywania
ksiąg rachunkowych, oraz na zapewnieniu ochrony programów komputerowych
i danych systemu informatycznego rachunkowości, poprzez stosowanie odpowiednich
rozwiązań programowych i organizacyjnych, chroniących przed nieupoważnionym
dostępem lub zniszczeniem.
Rozpatrując okresy przechowywania dokumentów, szczególną uwagę należy zwrócić na zatwierdzone roczne sprawozdania finansowe, gdyż - na podstawie art. 74 ust. 1 u.o.r. - podlegają one trwałemu przechowywaniu. Wątpliwości budzą możliwości techniczne wywiązania się z takiego obowiązku, niemniej jednak jednostka powinna dołożyć wszelkich starań, aby ustawowy zapis został spełniony.
Pozostałe zbiory przechowuje się co najmniej przez okres:
1) księgi rachunkowe - 5 lat,
2) karty wynagrodzeń pracowników bądź ich odpowiedniki - przez okres wymaganego dostępu do tych informacji, wynikający z przepisów emerytalnych, rentowych oraz podatkowych, nie krócej jednak niż 5 lat,
3) dowody księgowe dotyczące wpływów ze sprzedaży detalicznej - do dnia zatwierdzenia sprawozdania finansowego za dany rok obrotowy, nie krócej jednak niż do dnia rozliczenia osób, którym powierzono składniki aktywów objęte sprzedażą detaliczną,
4) dowody księgowe dotyczące wieloletnich inwestycji rozpoczętych, pożyczek, kredytów oraz umów handlowych, roszczeń dochodzonych w postępowaniu cywilnym lub objętych postępowaniem karnym albo podatkowym - przez 5 lat od początku roku następującego po roku obrotowym, w którym operacje, transakcje i postępowanie zostały ostatecznie zakończone, spłacone, rozliczone lub przedawnione,
5) dokumentację przyjętego sposobu prowadzenia rachunkowości - przez okres nie krótszy od 5 lat od upływu jej ważności,
6) dokumenty dotyczące rękojmi i reklamacji - 1 rok po terminie upływu rękojmi lub rozliczeniu reklamacji,
7) dokumenty inwentaryzacyjne - 5 lat,
8) pozostałe dowody księgowe i dokumenty - 5 lat.
Ustawa nakazuje więc przechowywanie dokumentów najczęściej przez okres 5 lat (z wyjątkiem sprawozdań finansowych!). Należy jednak pamiętać, że powyższe okresy przechowywania oblicza się od początku roku następującego po roku obrotowym, którego dane zbiory dotyczą, np. dowody księgowe ze stycznia 2007 r. powinny być przechowywane do końca 2012 r. W praktyce ustawowy okres 5-letni oznacza więc często 6 lat.
Terminy określone w ustawie o rachunkowości uzależnione są także od innych aktów prawnych regulujących poszczególne obszary działania jednostek. Okresy przechowywania dokumentów wynikają więc również z tych przepisów.
Minimalny okres przechowywania przedmiotowych dokumentów wynosi:
- dokumentacja nabycia komputera w 2000 r. - 5 lat od końca roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego, tj. przy założeniu 30-proc. amortyzacji - do końca 2008 lub 2009 r.,
- dokumentacja inwestycji budowlanej rozpoczętej w 1965 r., zakończonej w 1970 r. - 5 lat od końca roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego, tj. przy założeniu 2,5-proc. amortyzacji (budynek niemieszkalny) - do końca 2015 r.,
- umowa handlowa z 1994 r., rozliczona ostatecznie w 1998 r. - 5 lat od początku roku następującego po roku obrotowym, w którym została ostatecznie rozliczona, tj. do końca 2003 r.,
- lista wynagrodzeń z 1960 r. - 50 lat od dnia zakończenia pracy w jednostce przez wszystkie osoby figurujące na tej liście,
- zatwierdzone sprawozdanie finansowe za 2002 r. - podlega trwałemu przechowywaniu,
- plan kont z 2001 r., zaktualizowany od 2004 r. - 5 lat od upływu jego ważności, tj. do końca
2008 r.
13. Kierownik jednostki - rozumie się przez to członka zarządu lub innego organu zarządzającego, a jeżeli organ jest wieloosobowy - członków tego organu, z wyłączeniem pełnomocników ustanowionych przez jednostkę. W przypadku spółki jawnej i spółki cywilnej za kierownika jednostki uważa się - wspólników prowadzących sprawy spółki, w przypadku spółki partnerskiej - wspólników prowadzących sprawy spółki albo zarząd, a w odniesieniu do spółki komandytowej i spółki komandytowo-akcyjnej - komplementariuszy prowadzących sprawy spółki. W przypadku osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą za kierownika jednostki uważa się tę osobę; przepis ten stosuje się odpowiednio do osób wykonujących wolne zawody. Za kierownika jednostki uważa się również likwidatora, a także syndyka lub zarządcę ustanowionego w postępowaniu upadłościowym.
13. kierownik jednostki
Kierownik jednostki oraz członkowie rady nadzorczej lub innego organu nadzorującego
jednostki są zobowiązani do zapewnienia, aby sprawozdanie finansowe oraz sprawozdanie z działalności
spełniały wymagania przewidziane w niniejszej ustawie.
Kierownik jednostki oraz członkowie rady nadzorczej lub innego organu nadzorującego jednostki odpowiadają solidarnie wobec spółki za szkodę wyrządzoną działaniem lub zaniechaniem stanowiącym naruszenie obowiązku wynikającego z ust. 1.
"Kierownik jednostki" to pojęcie pochodzące z ustawy o rachunkowości, pod którym rozumie się osobę lub organ jedno- lub wieloosobowy (zarząd), który - zgodnie z obowiązującymi jednostkę przepisami prawa, statutem, umową lub na mocy prawa własności - uprawniony jest do zarządzania jednostką, z wyłączeniem pełnomocników ustanowionych przez jednostkę. W przypadku spółki jawnej i spółki cywilnej za kierownika jednostki uważa się - wspólników prowadzących sprawy spółki, w przypadku spółki partnerskiej - wspólników prowadzących sprawy spółki albo zarząd, a w odniesieniu do spółki komandytowej i spółki komandytowo-akcyjnej - komplementariuszy prowadzących sprawy spółki. W przypadku osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą za kierownika jednostki uważa się tę osobę (os. fizyczną)(przepis ten stosuje się odpowiednio do osób wykonujących wolne zawody). Za kierownika jednostki uważa się również likwidatora, a także syndyka lub zarządcę ustanowionego w postępowaniu upadłościowym, jeżeli prowadzą przedsiębiorstwo upadłego.
15. Aktywa najprościej zdefiniować je można jako ogół składników majątku (środków gospodarczych) kontrolowanych przez jednostkę gospodarczą w danym momencie.
Polska ustawa o rachunkowości nie podaje bezpośredniej jednoznacznej definicji aktywów, a jedynie definicje poszczególnych ich rodzajów. Definicję aktywów zawierają natomiast Międzynarodowe Standardy Rachunkowości (IFRS).
Aktywo jest to zasób kontrolowany przez przedsiębiorstwo w wyniku przeszłych zdarzeń, z którego oczekuje się przepływu przyszłych korzyści ekonomicznych do przedsiębiorstwa.
Ta ogólna definicja jest uszczegółowiona i odnosi się zarówno do IFRS jak i do Ustawy o Rachunkowości. Aby zasób majątkowy mógł być sklasyfikowany przez jednostkę jako aktywo i wykazany w bilansie musi spełniać następujące warunki:
1. Jego wartość musi być wiarygodnie określona – aby wykazać aktywa w bilansie trzeba określić ich wartość. W zależności od rodzaju aktywów oraz przyjętych standardów rachunkowości, stosuje się różne metody wyceny. Najpowszechniejsze z nich to:
- koszt zakupu – wartość aktywa równa się kosztowi jego zakupu, pomniejszonemu o ewentualne umorzenia i odpisy z tytułu utraty wartości;
- wartość godziwa – wartość aktywa równa jest jego wartości godziwej, którą wyznacza się w odniesieniu np. do rynku, czyli do ceny danego aktywa na rynku.
Aktywa, których wartość nie może być wiarygodnie określona, nie mogą być przez spółkę wykazywane.
2. Musi istnieć w wyniku przeszłych zdarzeń – aktywami są jedynie zasoby, nad którymi kontrolę przedsiębiorstwo uzyskało w wyniku przeszłych zdarzeń, czyli tych które miały miejsce przed datą, na którą sporządzony jest bilans.
3. Powodować w przyszłości wpływ korzyści ekonomicznych do jednostki gospodarczej – Aktywami są jedynie te zasoby, które spółka wykorzystuje w celu generowania korzyści ekonomicznych, rozumianych z reguły jako przepływy finansowe. Jeżeli jakieś aktywo z różnych powodów przestanie przynosić korzyści ekonomiczne i spółka nie ma możliwości zmiany tej sytuacji, powinna ona przestać wykazywać to aktywo w bilansie.
Zasadniczo aktywa dzieli się na dwie podstawowe grupy: aktywa trwałe i aktywa obrotowe
Aktywa trwałe (majątek trwały)
Podstawowym kryterium odróżnienia aktywów trwałych od obrotowych jest czas, przez jaki spółka zamierza je utrzymywać. Aktywa, które pozostaną w spółce dłużej niż rok zaliczane są do aktywów trwałych.
Podstawowe elementy aktywów trwałych to:
• Środki trwałe – grunty, budynki i budowle, urządzenia techniczne, maszyny i wyposażenie, środki transportu, rozpoczęte inwestycje,
• Wartości niematerialne i prawne – licencje, patenty, znaki towarowe,
• Inwestycje długoterminowe – np. udziały w innych podmiotach, obligacje, które spółka planuje utrzymać dłużej niż rok,
• Należności długoterminowe – np. udzielone pożyczki.
Wyjątkami od zasady spełniania kryterium roku są zapasy, które zawsze zaliczane są do aktywów obrotowych oraz należności handlowe, które zgodnie z Ustawą o Rachunkowości wykazywane są wyłącznie jako aktywa obrotowe, a jeżeli termin ich zapadalności wynosi powyżej roku - prezentuje się je w aktywach obrotowych w oddzielnej linii.
Aktywa obrotowe
Wszystkie aktywa o terminie zapadalności poniżej roku oraz które spółka zamierza utrzymywać krócej niż rok, lub które będą wykorzystane w jednym cyklu produkcyjnym, powinny być wykazywane jako aktywa obrotowe. Podstawowe elementy aktywów obrotowych to:
• Zapasy,
• Należności,
• Inwestycje krótkoterminowe,
• Środki pieniężne,
• Rozliczenia międzyokresowe.
16. Pasywa - są to źródła finansowania majątku przedsiębiorstwa. Pojęcie pasywów jest ściśle związane z bilansem przedsiębiorstwa, który przedstawia aktywa posiadane przez spółkę oraz źródła ich finansowania.
Pasywa w przedsiębiorstwie dzielą się na dwie podstawowe grupy:
• Kapitał własny – są to wartości wniesione do spółki przez jej właścicieli (przede wszystkim kapitał zakładowy) oraz środki uzyskane w trakcie działalności i będące własnością spółki (tu podstawową pozycją jest zysk wypracowany przez spółkę).
• Kapitały obce – są to wszelkiego rodzaju źródła finansowania przy wykorzystaniu kapitału obcego. Będą to w dużej mierze kredyty i pożyczki zarówno długo- jak i krótkoterminowe oraz zobowiązania handlowe.
Pasywa w bilansie przedstawione są w kolejności od tych o najdłuższym do tych o najkrótszym terminie zapadalności. Całkowita wartość pasywów, zgodnie z zasadą bilansową, równa jest wartości aktywów kontrolowanych przez przedsiębiorstwo.
17 . Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2–18, uważa się:
1) w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia;
1a) w razie częściowo odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia powiększoną o
wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b;
2) w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia;
3) w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób
– wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa
o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości;
4) w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do
spółki niebędącej osobą prawną:
a) wartość początkową, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne
– jeżeli przedmiot wkładu był amortyzowany,
b) wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu,
niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie
– jeżeli przedmiot wkładu nie był amortyzowany,
c) wartość określoną zgodnie z art. 19 – jeżeli ustalenie wydatków na nabycie
lub wytworzenie przedmiotu wkładu przez wspólnika wnoszącego
wkład, będącego osobą fizyczną, jest niemożliwe i przedmiot wkładu
nie był wykorzystywany przez wnoszącego wkład w prowadzonej
działalności gospodarczej, z wyłączeniem wartości niematerialnych i
prawnych wytworzonych przez wspólnika we własnym zakresie;
5) w razie otrzymania w związku z likwidacją osoby prawnej, z zastrzeżeniem
ust. 14b, ustaloną przez podatnika wartość poszczególnych środków trwałych
oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej.
Wartość początkowa ustalana jest na dzień przyjęcia środka trwałego (wartości niematerialnej i prawnej) do używania. Jest to konieczne, gdyż od tego momentu naliczane powinny być odpisy amortyzacyjne. To zaś jest niemożliwe bez znajomości podstawy ich dokonywania, którą jest właśnie wartość początkowa.
Jak już wskazywano wartość początkowa środka trwałego może ulegać zmianie już w czasie jego użytkowania. Następuje to na skutek ulepszenia środka trwałego albo poprzez odłączenie lub dołączenie doń części składowych.
Na sposób ustalania wartości początkowej wpływa sposób nabycia środków trwałych. W związku z powyższym możemy wyróżnić zasadniczo różne sposoby ustalania wartości początkowej dla środków trwałych:
1) zakupionych,
2) zakupionych za częściową odpłatnością,
3) wytworzonych,
4) nabytych nieodpłatnie,
5) nabytych aportem.
18. Prawo podatkowe reguluje zasady obliczania amortyzacji dla środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz podaje stawki amortyzacyjne, które są uznawane jako koszt uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Ustawa o rachunkowości również określa zasady obliczania amortyzacji, a prawo podatkowe ich nie neguje, a jedynie określa, jakie koszty amortyzacji bilansowej można uznać za koszt uzyskania przychodów podczas wyliczania podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.
W konsekwencji jednostka gospodarcza oblicza koszty zużycia środków trwałych i wartości niematerialnych osobno dla celów bilansowych, zgodnie z zapisami ustawy o rachunkowości oraz dla celów podatkowych, zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Finansów. W związku z tym w jednostce gospodarczej spotkamy amortyzację bilansową, która wynika z planu amortyzacyjnego, oraz amortyzację podatkową wynikającą z odpowiednich przepisów podatkowych.
Prawo podatkowe zawiera przepisy dotyczące amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, które opierają się na pięciu podstawowych zasadach:
1. odpisy amortyzacyjne dokonywane są od zaktualizowanej wartości początkowej,
2. odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek przyjęto do użytkowania,
3. odpisy dokonywane są w równych ratach miesięcznych, dopuszczalne jest jednak dokonywanie odpisów w ratach kwartalnych lub jednorazowo na koniec roku, przy czym wyjątek ten nie dotyczy podatników prowadzących księgi rachunkowe,
4. odpisów amortyzacyjnych dokonuje się do końca tego miesiąca, w którym ich suma zrównała się z wartością początkową tego środka lub w którym środek postawiono w stan likwidacji, bądź też stwierdzono jego niedobór,
5. istnieje nakaz zamortyzowania środka przez cały okres jego posiadania.
Natomiast zgodnie z prawem bilansowym amortyzacja środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych jest dokonywana:
1. na bazie aktualnego planu amortyzacji, który zawiera stawki i kwoty rocznych odpisów amortyzacyjnych,
2. od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek przyjęto do użytkowania,
3. do końca tego miesiąca, w którym ich suma zrównała się z wartością początkową tego środka lub w którym środek postawiono w stan likwidacji, sprzedano, bądź też stwierdzono jego niedobór.
W związku z tym jednostka gospodarcza dokonuje odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Odpisów amortyzacyjnych w przypadku nieruchomości, w tym budynku lub lokalu mieszkalnego wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanego lub wydzierżawionego w części dokonuje się w wysokości ustalonej od jej wartości początkowej przemnożonej przez stosunek wykorzystywanej powierzchni użytkowej w części do całej powierzchni użytkowej nieruchomości, budynku lub lokalu.
Odpisy amortyzacyjne dokonywane są od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki trwałe zostały przyjęte do użytkowania. Należy udokumentować fakt przekazania środka do użytkowania. Jednostki prowadzące księgi rachunkowe wystawią odpowiedni dokument księgowy (OT), a pozostali podatnicy mogą zrobić adnotację na dowodzie nabycia o przekazaniu środka do użytkowania.
Składniki majątkowe, których wartość początkowa nie przekracza 3 500 zł, pomimo tego, że okres ich użytkowania jest dłuższy niż jeden rok można nie zaliczać do środków trwałych. W przypadku zaliczenia ich do środków trwałych można je amortyzować jak pozostałe środki trwałe bądź też dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w miesiącu oddania go do użytku lub w miesiącu następnym. Również prawo bilansowe dla środków trwałych o niskiej jednostkowej wartości dopuszcza dokonywanie odpisów amortyzacyjnych w sposób uproszczony, przez dokonywanie zbiorczych odpisów dla grup środków trwałych zbliżonych rodzajem i przeznaczeniem oraz jednorazowo, odpisując wartość tego rodzaju środków trwałych.
Kolejny wyjątek to sytuacja, w której wartość początkowa środka przekracza 3 500 zł, ale nie został zaliczony do środków trwałych. Stało się tak, ponieważ podatnik przyjął, że będzie go użytkował przez okres krótszy niż jeden rok i w związku z tym nie zaliczył go jako środka trwałego, a wydatki zaliczył jednorazowo do kosztów. W przypadku, gdy jednak okres jego użytkowania przekroczy jeden rok, podatnik musi zaliczyć go do środków trwałych według ceny nabycia lub kosztu wytworzenia w pierwszym dniu miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten rok upłynął. Dodatkowo powinien zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o różnicę wynikającą z ceny nabycia lub kosztu wytworzenia a wartością odpisów amortyzacyjnych za okres dotychczasowego użytkowania tego środka, według stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr do updof.
Środki trwałe wykorzystywane sezonowo posiadają szczególny sposób ustalania amortyzacji. Odpisy amortyzacyjne dokonywane są w okresie wykorzystywania danego środka trwałego bądź wartości niematerialnej i prawnej. Miesięczne odpisy ustalone są w taki sposób, że roczną kwotę odpisów amortyzacyjnych dzieli się przez liczbę miesięcy w sezonie. W przypadku, gdy środek zostanie przekazany do użytkowania w sezonie, to odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym został przekazany do użytku, w przeciwnym przypadku odpisy dokonywane są od pierwszego dnia miesiąca sezonu.
Ostatnim wyjątkiem jest sytuacja, w której środek trwały lub wartość niematerialna i prawna zostaje ujawniona, gdyż wcześniej nie były ujęte w ewidencji. Dokonane odpisy amortyzacyjne od takiego środka nie stanowią kosztu uzyskania przychodu. Ujawniony środek trwały należy wprowadzić do ewidencji środków trwałych. Nie przeprowadza się w takiej sytuacji korekty kosztów uzyskania przychodów, a odpisów dokonuje się od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek został wprowadzony do ewidencji.
środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są stanowiące własność lub współwłasność podatnika:
• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
• maszyny, urządzenia i środki transportu oraz
• inne przedmioty o ile spełniają następujące warunki:
- zostały przez podatnika nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
- są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
- przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
- są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.
Stosowanie natomiast do art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i art. 22a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają również , niezależnie od przewidywanego okresu używania:
• przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych,
• budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
• środki trwałe przyjęte do odpłatnego korzystania na podstawie umowy leasingu ( art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 17a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników – jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a ustaw podatkowych odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający.
Amortyzacji podatkowej podlegają również określone w art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartości niematerialne i prawne:
• spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkaniowego,
• spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
• prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
• autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
• licencje,
• prawa do: wynalazków, patentów, znaków towarowych, wzorów użytkowych, wzorów zdobniczych,
• wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know – how)
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.
Metody amortyzacji:
Amortyzacja liniowa - polegająca na podziale całkowitej wartości początkowej składnika majątku trwałego na równe części kwotowe, odpisywane przez ustalony okres amortyzacji w równych odstępach czasu.
Metoda liniowa wykorzystywana jest do amortyzacji :
• przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek, stanowiącym załącznik do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwanym dalej “Wykazem stawek”,
w tym również:
- przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w “Wykazie stawek” – podwyższonych przy zastosowaniu współczynników określonych w art. 16i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. oraz w art. 22i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
- przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych obniżonych w stosunku do określonych wstosunku do określonych w “wykazie stawek”,
• przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie.
Amortyzacja degresywna - polega na stosowaniu malejących stawek amortyzacyjnych w kolejnych latach. Powoduje ona nierówny podział odpisów amortyzacyjnych w okresie amortyzowanym - w pierwszym roku najwyższy, w kolejnych malejący. Zastosowanie amortyzacji degresywnej jest ograniczone do środków trwałych z grupy 3 – 6 i 8 Klasyfikacji Rodzajowej Środków Trwałych oraz środków transportu, z wyjątkiem samochodów osobowych. Metody degresywnej nie można stosować także do środków trwałych używanych lub ulepszonych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji, które podatnik amortyzuje, stosując indywidualne stawki amortyzacyjne.
Amortyzacja preferencyjna – metoda ta stosowana jest wyłącznie do fabrycznie nowych środków trwałych, zaliczonych do grupy 3 – 6 KŚT GUS, w pierwszym roku podatkowym, w którym te środki zostały wprowadzone do ewidencji. Metodę tą można stosować od 5 września 2002 roku. Istota jej jest to, iż:
- w pierwszym roku w którym wprowadzono środki trwałe do ewidencji dokonuje się odpisów amortyzacyjnych w wysokości 30% wartości początkowej. Odpisy te mogą być dokonane jednorazowo, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji lub na ogólnych zasadach, tj. w równych ratach co miesiąc, w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego.
- w następnym roku podatkowym podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej jedną z wybranych metod:
• metodą degresywną z zastosowaniem współczynnika nie wyższego niż 2,0,
• metodą liniową, z możliwością stosowania stawek podwyższonych lub obniżonych, wg zasad opisywanych w art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i odpowiednio w art. 22i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
Amortyzacja używanych sezonowo środków trwałych – odpisów amortyzacyjnych od używanych sezonowo środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w okresie ich wykorzystania. W tym przypadku wysokość odpisu miesięcznego ustala się przez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy w sezonie albo przez 12.
19.Rok obrotowy - rozumie się przez to rok kalendarzowy lub inny okres trwający 12 kolejnych pełnych miesięcy kalendarzowych. Rok obrotowy lub jego zmiany określa statut lub umowa, na podstawie której utworzono jednostkę. Jeżeli jednostka rozpoczęła działalność w drugiej połowie przyjętego roku obrotowego, to można księgi rachunkowe i sprawozdanie finansowe za ten okres połączyć z księgami rachunkowymi i sprawozdaniem finansowym za rok następny. W przypadku zmiany roku obrotowego pierwszy po zmianie rok obrotowy powinien być dłuższy niż 12 kolejnych miesięcy.
20. Rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy, chyba że ustawa podatkowa stanowi inaczej.
21. Otwieranie i zamykanie ksiąg podatkowych Księgi rachunkowe otwiera się:
1) na dzień rozpoczęcia działalności, którym jest dzień pierwszego zdarzenia wywołującego skutki o
charakterze majątkowym lub finansowym,
2) na początek każdego następnego roku obrotowego,
3) na dzień zmiany formy prawnej, z zastrzeżeniem ust. 3,
4) na dzień wpisu do rejestru połączenia jednostek lub podziału jednostki, powodujących powstanie
nowej jednostki (jednostek),
5) na dzień rozpoczęcia likwidacji lub wszczęcia postępowania upadłościowego
- w ciągu 15 dni od dnia zaistnienia tych zdarzeń.
Księgi rachunkowe zamyka się:
1) na dzień kończący rok obrotowy,
2) na dzień zakończenia działalności jednostki, w tym również jej sprzedaży i zakończenia likwidacji lub
postępowania upadłościowego,
3) na dzień poprzedzający zmianę formy prawnej, z zastrzeżeniem ust. 3,
4) w jednostce przejmowanej na dzień połączenia związanego z przejęciem jednostki przez inną
jednostkę, w szczególności na dzień wpisu do rejestru tego połączenia,
5) na dzień poprzedzający dzień podziału lub połączenia jednostek, jeżeli w wyniku podziału lub
połączenia powstaje nowa jednostka, w szczególności na dzień poprzedzający dzień wpisu do
rejestru połączenia lub podziału.
6) na dzień poprzedzający dzień postawienia jednostki w stan likwidacji lub upadłości,
7) na inny dzień bilansowy określony odrębnymi przepisami
- nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia zaistnienia tych zdarzeń.
Można nie zamykać i nie otwierać ksiąg rachunkowych w przypadku przekształcenia spółki
osobowej oraz spółki cywilnej w inną spółkę osobową, jak również w przypadku połączenia jednostek, gdy
w myśl ustawy rozliczenie przejęcia jednostki następuje metodą łączenia udziałów i nie powoduje
powstania nowej jednostki. Ostateczne zamknięcie i otwarcie ksiąg rachunkowych jednostki kontynuującej działalność powinno nastąpić najpóźniej w ciągu 15 dni od dnia zatwierdzenia sprawozdania finansowego za rok obrotowy. Zamknięcie ksiąg rachunkowych polega na nieodwracalnym wyłączeniu możliwości dokonywania zapisów księgowych w zbiorach tworzących zamknięte księgi rachunkowe.
22. Inwentaryzacja- zasady przeprowadzania
Jednostki przeprowadzają na ostatni dzień każdego roku obrotowego inwentaryzację:
1) aktywów pieniężnych (z wyjątkiem zgromadzonych na rachunkach bankowych),
papierów wartościowych w postaci materialnej, rzeczowych składników aktywów obrotowych, środków trwałych oraz nieruchomości zaliczonych do inwestycji
2) aktywów finansowych zgromadzonych na rachunkach bankowych lub przechowywanych
przez inne jednostki, w tym papierów wartościowych w formie zdematerializowanej, należności,
3) środków trwałych, do których dostęp jest znacznie utrudniony, gruntów oraz praw zakwalifikowanych do nieruchomości, należności spornych i wątpliwych, a w bankach również należności zagrożonych, należności i zobowiązań wobec osób nieprowadzących ksiąg rachunkowych,
Inwentaryzacją drogą spisu z natury obejmuje się również znajdujące się w jednostce składniki aktywów, będące własnością innych jednostek, powierzone jej do sprzedaży, przechowania, przetwarzania lub używania, powiadamiając te jednostki o wynikach spisu.
3. Termin i częstotliwość inwentaryzacji, określone w ust. 1, uważa się za dotrzymane,
jeżeli inwentaryzację: rozpoczęto nie wcześniej niż 3 miesiące przed końcem roku obrotowego, a zakończono do 15 dnia następnego roku, ustalenie zaś stanu nastąpiło przez dopisanie lub odpisanie od
stanu stwierdzonego drogą spisu z natury lub potwierdzenia salda – Krzycho dów i rozchodów (zwiększeń i zmniejszeń), jakie nastąpiły między datą spisu lub potwierdzenia a dniem ustalenia stanu wynikającego z ksiąg rachunkowych, przy czym stan wynikający z ksiąg rachunkowych nie może być ustalony po dniu bilansowym;
2) zapasów materiałów, towarów, produktów gotowych i półproduktów znajdujących
się w strzeżonych składowiskach i objętych ewidencją ilościowowartościową – przeprowadzono raz w ciągu 2 lat;
3) nieruchomości zaliczonych do środków trwałych oraz inwestycji, jak też
znajdujących się na terenie strzeżonym innych środków trwałych oraz maszyn
i urządzeń wchodzących w skład środków trwałych w budowie – przeprowadzono
raz w ciągu 4 lat;
4) zapasów towarów i materiałów (opakowań) objętych ewidencją wartościową
w punktach obrotu detalicznego jednostki – przeprowadzono raz w roku;
5) zapasów drewna w jednostkach prowadzących gospodarkę leśną – przeprowadzono
raz w roku.
4. Inwentaryzację, o której mowa w ust. 1, przeprowadza się również na dzień zakończenia
działalności przez jednostkę oraz na dzień poprzedzający postawienie
jej w stan likwidacji lub ogłoszenia upadłości.
5. Można odstąpić od przeprowadzenia inwentaryzacji:
1) w przypadku ogłoszenia upadłości z możliwością zawarcia układu, jeżeli
zgodnie z art. 12 ust. 3 pkt 3 jednostka nie zamyka ksiąg rachunkowych;
2) w przypadku połączenia lub podziału jednostek, z wyjątkiem spółek kapitałowych,
jeżeli strony w drodze umowy pisemnej odstąpią od przeprowadzenia
inwentaryzacji;
3) w przypadku zawieszenia działalności, jeżeli zgodnie z art. 12 ust. 3b jednostka
nie zamyka ksiąg rachunkowych.
Przeprowadzenie i wyniki inwentaryzacji należy odpowiednio udokumentować i
powiązać z zapisami ksiąg rachunkowych.
2. Ujawnione w toku inwentaryzacji różnice między stanem rzeczywistym a stanem
wykazanym w księgach rachunkowych należy wyjaśnić i rozliczyć w księgach
rachunkowych tego roku obrotowego, na który przypadał termin inwentaryzacji.
24. Miejsce prowadzenia ksiąg podatkowych i obowiązki z tego wynikające
Księgi rachunkowe są prowadzone przez jednostkę. Jednostka może powierzyć prowadzenie ksiąg rachunkowych przedsiębiorcy lub przedsiębiorcy prowadzącemu działalność w tym zakresie z innego państwa członkowskiego.
W przypadku gdy księgi rachunkowe są prowadzone poza siedzibą jednostki lub miejscem sprawowania zarządu, kierownik jednostki jest obowiązany:
1) powiadomić właściwy urząd skarbowy o miejscu prowadzenia ksiąg rachunkowych w terminie 15 dni od dnia ich wydania;
2) zapewnić dostępność ksiąg rachunkowych wraz z dowodami księgowymi uprawnionym organom zewnętrznej kontroli lub nadzoru w siedzibie jednostki lub w miejscu sprawowania zarządu albo w innym miejscu za zgodą organu kontroli lub nadzoru.
Księga oraz dowody, na których podstawie są dokonywane w niej zapisy, musi znajdować się na stałe w miejscu wykonywania działalności lub miejscu wskazanym przez podatnika jako jego siedziba, a jeżeli prowadzenie księgi zostało zlecone biuru rachunkowemu — w miejscu wskazanym przez podatnika.
W przypadku prowadzenia przedsiębiorstwa wielozakładowego księgi muszą znajdować się w każdym zakładzie. Podatnik może jednak prowadzić jedną księgę w miejscu wskazanym jako jego siedziba, pod
warunkiem że w poszczególnych zakładach jest prowadzona co najmniej ewidencja sprzedaży. U podatników prowadzących działalność w zakresie handlu obnośnego i obwoźnego księga musi
znajdować się w miejscu wykonywania działalności. Jeżeli podatnik prowadzi ewidencję w miejscu wykonywania działalności musi znajdować się co najmniej ta ewidencja.
25. Prowadzenie ksiąg podatkowych przez biuro rachunkowe i obowiązki z tego wynikające Jeżeli na zlecenie podatnika prowadzenie księgi zostało powierzone biuru rachunkowemu, podatnik
jest obowiązany:
1) w terminie siedmiu dni od dnia zawarcia umowy z biurem rachunkowym zawiadomić o tym naczelnika urzędu skarbowego, któremu zostało złożone zawiadomienie o prowadzeniu księgi, wskazując nazwę i adres biura, miejsce (adres) prowadzenia oraz przechowywania księgi i dowodów związanych z jej prowadzeniem;
2) prowadzić w miejscu wykonywania działalności ewidencję sprzedaży. Zbroszurowaną i z kolejno ponumerowanymi kartami. Obowiązek nie dotyczy podatników, którzy ewidencjonują obrót przy zastosowaniu kas rejestrujących.
26. Przesłanki ustalania podstawy opodatkowania w drodze szacowania
Organ podatkowy określa podstawę opodatkowania w drodze oszacowania, jeżeli:
1) brak jest ksiąg podatkowych lub innych danych niezbędnych do jej określenia
lub
2) dane wynikające z ksiąg podatkowych nie pozwalają na określenie podstawy
opodatkowania, lub
3) podatnik naruszył warunki uprawniające do korzystania ze zryczałtowanej
formy opodatkowania.
Organ podatkowy odstąpi od określenia podstawy opodatkowania w drodze
oszacowania, jeżeli dane wynikające z ksiąg podatkowych, uzupełnione dowodami
uzyskanymi w toku postępowania, pozwalają na określenie podstawy opodatkowania.
27. Metody szacowania podstawy opodatkowania
Podstawę opodatkowania określa się w drodze oszacowania, stosując następujące
metody:
1) porównawczą wewnętrzną – polegającą na porównaniu wysokości obrotów
w tym samym przedsiębiorstwie za poprzednie okresy, w których znana jest
wysokość obrotu;
2) porównawczą zewnętrzną – polegającą na porównaniu wysokości obrotów
w innych przedsiębiorstwach prowadzących działalność o podobnym zakresie
i w podobnych warunkach;
3) remanentową – polegającą na porównaniu wartości majątku przedsiębiorstwa
na początku i na końcu okresu, z uwzględnieniem wskaźnika szybkości
obrotu;
4) produkcyjną – polegającą na ustaleniu zdolności produkcyjnej przedsiębiorstwa;
5) kosztową – polegającą na ustaleniu wysokości obrotu na podstawie wysokości
kosztów poniesionych przez przedsiębiorstwo, z uwzględnieniem
wskaźnika udziałów tych kosztów w obrocie;
6) udziału dochodu w obrocie – polegającą na ustaleniu wysokości dochodów
ze sprzedaży określonych towarów i wykonywania określonych usług, z
uwzgl | | | | | kkk | 09.02.2012 08:18:21 | Grupa: Użytkownik
Posty: 12 #861809
Od: 2012-1-4
| cd.
27. Metody szacowania podstawy opodatkowania
Podstawę opodatkowania określa się w drodze oszacowania, stosując następujące
metody:
1) porównawczą wewnętrzną – polegającą na porównaniu wysokości obrotów
w tym samym przedsiębiorstwie za poprzednie okresy, w których znana jest
wysokość obrotu;
2) porównawczą zewnętrzną – polegającą na porównaniu wysokości obrotów
w innych przedsiębiorstwach prowadzących działalność o podobnym zakresie
i w podobnych warunkach;
3) remanentową – polegającą na porównaniu wartości majątku przedsiębiorstwa
na początku i na końcu okresu, z uwzględnieniem wskaźnika szybkości
obrotu;
4) produkcyjną – polegającą na ustaleniu zdolności produkcyjnej przedsiębiorstwa;
5) kosztową – polegającą na ustaleniu wysokości obrotu na podstawie wysokości
kosztów poniesionych przez przedsiębiorstwo, z uwzględnieniem
wskaźnika udziałów tych kosztów w obrocie;
6) udziału dochodu w obrocie – polegającą na ustaleniu wysokości dochodów
ze sprzedaży określonych towarów i wykonywania określonych usług, z
uwzględnieniem wysokości udziału tej sprzedaży (wykonanych usług) w całym
obrocie.
28. Zasady naliczania odsetek za zwłokę
Jeżeli w postępowaniu podatkowym po zakończeniu roku podatkowego lub innego
okresu rozliczeniowego organ podatkowy stwierdzi, że podatnik mimo
ciążącego na nim obowiązku nie złożył deklaracji, wysokość zaliczek jest inna
niż wykazana w deklaracji lub zaliczki nie zostały zapłacone w całości lub w
części, organ ten wydaje decyzję, w której określa wysokość odsetek za zwłokę
na dzień złożenia zeznania podatkowego za rok podatkowy lub inny okres rozliczeniowy,
a w przypadku niezłożenia zeznania w terminie – odsetki na ostatni
dzień terminu złożenia zeznania, przyjmując prawidłową wysokość zaliczek na
podatek. Stosuje się to odpowiednio do zaliczek na podatek od towarów i usług.
1.Stawka odsetek za zwłokę jest równa sumie 200% podstawowej stopy oprocentowania
kredytu lombardowego, ustalanej zgodnie z przepisami o Narodowym
Banku Polskim, i 2%, z tym że stawka ta nie może być niższa niż 8%.
a. W przypadku złożenia prawnie skutecznej korekty deklaracji wraz z uzasadnieniem
przyczyn korekty i zapłaty w całości, w ciągu 7 dni od dnia złożenia
korekty, zaległości podatkowej, stosuje się obniżoną stawkę odsetek za zwłokę
w wysokości 75% stawki, o której mowa w p.1. Stawka odsetek za zwłokę jest
zaokrąglana w górę do dwóch miejsc po przecinku.
b. Przepisu 1a nie stosuje się do korekty deklaracji:
1) złożonej po doręczeniu zawiadomienia o zamiarze wszczęcia kontroli podatkowej,
a w przypadkach, gdy nie stosuje się zawiadomienia – po zakończeniu
kontroli podatkowej;
2) dokonanej w wyniku czynności sprawdzających.
2. Stawka odsetek za zwłokę ulega obniżeniu lub podwyższeniu w stopniu odpowiadającym
obniżeniu lub podwyższeniu podstawowej stopy oprocentowania
kredytu lombardowego, poczynając od dnia, w którym stopa ta uległa zmianie.
3. Minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłasza, w drodze obwieszczenia,
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”
stawkę odsetek za zwłokę, oraz obniżoną stawkę odsetek
za zwłokę.
29. Karta podatkowa- pojęcie, zasady opodatkowania
Karta podatkowa to szczególna postać zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych. Opodatkowanie w formie karty podatkowej jest najczęściej bardzo korzystna dla osób prowadzących działalność o niewielkich rozmiarach. Podatnicy są zwolnieni od obowiązku prowadzenia ksiąg, składania zeznań podatkowych oraz wpłacania zaliczek na podatek dochodowy. Podatnicy podatku zryczałtowanego(karta podatkowa) są jednak zobligowani do wydawania na żądanie klienta rachunków i faktur oraz przechowywanie ich kopii przez okres 5 lat podatkowych licząc od końca roku, w którym wystawiono rachunek lub fakturę. Wniosek o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej należy złożyć w Urzędzie Skarbowym w terminie do 20 stycznia roku podatkowego, a dla firm nowych przed rozpoczęciem działalności. Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie określania wzoru wniosku o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej podatnik, który chce korzystać z opodatkowania w formie karty podatkowej musi wypełnić PIT-16. Jeżeli podatnikowi nie odpowiada stawka ustalona przez Urząd Skarbowy lub z innego powodu to może się on zrzec tej formy opodatkowania w ciągu 14 dni od daty doręczenia decyzji. Jest on wówczas zobligowany od pierwszego dnia miesiąca następującego po zrzeczeniu zaprowadzić ewidencję i płacić ryczałt od przychodów ewidencjonowanych lub właściwe księgi i płacić podatek dochodowy na ogólnych zasadach-art. 32 ustawy.
30. Karta podatkowa- zakres przedmiotowy- Zryczałtowany podatek dochodowy w formie karty podatkowej mogą płacić podatnicy prowadzący działalność: 1) usługową lub wytwórczo-usługową 2) usługową w zakresie handlu detalicznego żywnością, napojami, wyrobami tytoniowymi oraz kwiatami, z wyjątkiem napojów o zawartości powyżej 1,5% alkoholu 3) usługową w zakresie obnośnego i obwoźnego handlu detalicznego artykułami nieżywnościowymi, z wyjątkiem handlu paliwami silnikowymi, środkami transportu samochodowego, ciągnikami rolniczymi i motocyklami oraz z wyjątkiem handlu artykułami nieżywnościowymi objętego koncesjonowaniem, 4) gastronomiczną - jeżeli nie jest prowadzona sprzedaż napojów o zawartości powyżej 1,5% alkoholu 5) w zakresie usług transportowych wykonywanych przy użyciu jednego pojazdu, 6) w zakresie usług rozrywkowych 7) w zakresie sprzedaży posiłków domowych w mieszkaniach, jeżeli nie jest prowadzona sprzedaż napojów o zawartości powyżej 1,5% alk. w wolnych zawodach, polegającą na świadczeniu usług w zakresie ochrony zdrowia ludzkiego 9) w wolnych zawodach, polegającą na świadczeniu usług weterynaryjnych, w tym również sprzedaż preparatów weterynaryjnych 10) w zakresie opieki domowej nad dziećmi i osobami chorymi 11) w zakresie usług edukacyjnych, polegającą na udzielaniu lekcji na godziny
32. Przerwa w prowadzeniu dział. gospo. a podatek opłacany w formie karty podatkowej>W razie zgłoszenia przez podatnika przerwy w prowadzeniu działalności w danym roku podatkowym, z wyjątkiem podatników prowadzących działalność usługową w zakresie obnośnego i obwoźnego handlu detalicznego, nie pobiera się podatku w formie karty podatkowej za pełny okres przerwy trwającej nieprzerwanie co najmniej dziesięć dni w wysokości 1/30 miesięcznej należności za każdy dzień przerwy, jeżeli podatnik zawiadomi o tej przerwie w terminie trzech dni od dnia jej rozpoczęcia i dnia jej zakończenia. Zasadę stosuje się do podatników prowadzących działalność usługową w zakresie obnośnego i obwoźnego handlu detalicznego, jeżeli przerwa została spowodowana chorobą, służbą wojskową, wyjazdem za granicę oraz urlopem wypoczynkowym w wymiarze co najmniej jednego miesiąca.
33. Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych opłacają również podatnicy, którzy
w roku poprzedzającym rok podatkowy prowadzili działalność samodzielnie lub
w formie spółki, z której przychody były opodatkowane wyłącznie w formie
karty podatkowej, lub za część roku były opodatkowane w formie karty podatkowej
i za część roku na ogólnych zasadach, a łączne przychody w roku poprzedzającym
rok podatkowy nie przekroczyły kwoty 150 000 euro; w tych przypadkach
przychody opodatkowane w formie karty podatkowej oblicza się wyłącznie
na podstawie wystawionych faktur lub rachunków. Do podatników tych
stosuje się odpowiednio przepisy ust. 4 i 5.
35. Przychody podlegające opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych Opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają przychody
osób fizycznych z pozarolniczej działalności gospodarczej, o których
mowa w art. 14 ustawy o podatku dochodowym, w tym również, gdy działalność
ta jest prowadzona w formie spółki cywilnej osób fizycznych lub spółki jawnej
osób fizycznych, zwanych dalej „spółką”.
a. Opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również
otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym
pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i
innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy,
poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu
tych umów, stosuje się art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym.
b. Przychody uzyskane z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy
lub innych umów o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1a, podlegają
opodatkowaniu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych również,
jeżeli są uzyskiwane przez podatników, o których mowa w art. 8 ust. 1.
55 Ewidencją wyposażenia obejmuje się wyposażenie, którego wartość początkowa, w rozumieniu odrębnych przepisów, przekracza 1.500 zł.
Ewidencja wyposażenia powinna zawierać co najmniej następujące dane: numer kolejny wpisu, datę nabycia, numer faktury lub rachunku, nazwę wyposażenia, cenę zakupu wyposażenia lub koszt wytworzenia, numer pozycji, pod którą wpisano w księdze koszt związany z nabyciem wyposażenia, datę likwidacji (w tym również datę sprzedaży lub darowizny) oraz przyczynę likwidacji wyposażenia.
Podatnicy, którzy w ciągu roku podatkowego utracili lub zrzekli się prawa do zryczałtowanego opodatkowania podatkiem dochodowym albo zakładają po raz pierwszy ewidencję wyposażenia, dokonują wyceny wyposażenia według cen zakupu lub według wartości rynkowej z dnia założenia ewidencji.
56. Ewidencja wynagrodzeń pracownika (karty przychodów).
Podatnicy wypłacający pracownikom należności ze stosunku pracy, o których mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym, są obowiązani prowadzić indywidualne (imienne) karty przychodów pracowników, zwane dalej "kartami przychodów".
Karty przychodów powinny zawierać co najmniej następujące dane: imię i nazwisko pracownika, Numer Identyfikacji Podatkowej, numer Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL), miesiąc, w którym nastąpiła wypłata, sumę osiągniętych w danym miesiącu przychodów brutto (w gotówce i w naturze), koszty uzyskania przychodu, składkę na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe), podstawę obliczenia zaliczki w danym miesiącu, razem dochód narastająco od początku roku, kwotę należnej zaliczki na podatek dochodowy obliczonej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, składkę na powszechne ubezpieczenie zdrowotne, należną zaliczkę na podatek dochodowy, datę przekazania zaliczki na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje właściwy naczelnik urzędu skarbowego
| | | | | KarolinaSlowik | 09.02.2012 11:46:22 | 
Grupa: Użytkownik
Posty: 148 #861951
Od: 2011-11-20
| Kurcze WIELKIE PODZIĘKOWANIA dla Wszystkich, którzy się zaangażowali w opracowanie zagadnień !!  | | | | | kkk | 09.02.2012 11:55:29 | Grupa: Użytkownik
Posty: 12 #861963
Od: 2012-1-4
| To jeszcze nie wszystko.
Zostało jakieś 28 pytań do opracowania 
| | | | | aga1989 | 09.02.2012 12:03:02 | Grupa: Użytkownik
Posty: 7 #861969
Od: 2011-11-1
| http://www.gw04wspia.fora.pl/rachunkowosc-malej-firmy-dr-b-sowa,26/egzamin,38.html jakby ktoś miał ochotę to znalazłam stare forum jakieś...oczywiście odpowiedzi do weryfikacji:p | | | | | dido | 09.02.2012 12:51:16 | Grupa: Użytkownik
Posty: 19 #862049
Od: 2012-1-29
| 13. Zasady rozliczania inwentaryzacji.
Przeprowadzenie i wyniki inwentaryzacji należy odpowiednio udokumentować i powiązać z zapisami ksiąg rachunkowych.
Ujawnione w toku inwentaryzacji różnice między stanem rzeczywistym a stanem wykazanym w księgach rachunkowych należy wyjaśnić i rozliczyć w księgach rachunkowych tego roku obrotowego, na który przypadał termin inwentaryzacji.
| | | | | dido | 09.02.2012 12:51:31 | Grupa: Użytkownik
Posty: 19 #862050
Od: 2012-1-29
| 14. Przychody finansowe.
Przychody i koszty finansowe są związane z działalnością finansową w przedsiębiorstwie. Działalność finansowa obejmuje prowadzenie gospodarki środkami pieniężnymi i papierami wartościowymi. Są to więc kwoty związane z określonymi zdarzeniami finansowymi. Z prowadzeniem działalności finansowej związane jest ponoszenie kosztów finansowych oraz osiąganie przychodów finansowych.
Przychody finansowe:
- przychody ze sprzedaży aktywów finansowych np.: akcji, udziałów, obligacji, i innych papierów wartościowych ( weksle, czeki)
- odsetki od lokat bankowych, odsetki za zwłokę, odsetki od papierów wartościowych,
- odsetki od pożyczek udzielonych innej jednostce,
- dyskonto weksli, i czeków obcych,
- cena sprzedaży obcego czeku i weksla,
- otrzymane dywidendy,
- dodatnie różnice kursowe,
- sprzedaż wierzytelności,
- rozwiązanie rezerwy z tytułu przewidywanych kosztów i strat na operacjach finansowych w
toku.
15. Koszty finansowe: Koszty finansowe to koszty, które odnoszą się do korzystania przez przedsiębiorstwo z kapitału obcego. Koszty te rejestruje po stronie debetowej (Dt) na koncie "Koszty finansowe". Są to:
· Koszty z tytułu zapłaconych odsetek od nieterminowej zapłaty zobowiązań
· Odsetki od zaciągniętych kredytów, pożyczek, odsetki karne
· Odsetki za zwłokę w zapłacie
· Odsetki od wyemitowanych obligacji
· Straty z tytułu zbycia inwestycji
· Ujemny wynik aktualizacji inwestycji
· Ujemne różnice kursowe składników majątku wyr. w walutach obcych
· Dyskonto od weksli własnych , oraz przy sprzedaży weksli i czeków obcych
· ujemne różnice kursowe, oraz różnice z wyceny na dzień bilansowy sald należności i i zobowiązań wyrażonych w walucie obcej,
· odpisy aktualizujące należności z tyt. operacji finansowych, aktualizacja wyceny długo i krótkoter. aktywów finansowych,
· trwała utrata wartości udziałów i pap. warto. stanowiących aktywa finans.
· procentowanie pożyczek pobranych przez jednostkę.
Inne koszty finansowe obejmują też: opłaty skarbowe od umowy pożyczki, prowizje bankowe. Na koniec okresu sprawozdawczego ( 31.XII ), zarówno stany z konta kosztów jak i przychodów przenoszone są na konto "Wynik finansowy". Na stronę debetową przenoszony jest stan kosztów, a na stronę kredytową stan przychodów. Wynik operacji finansowych stanowi różnicę pomiędzy przychodami finansowymi a kosztami finansowymi.
| | | | | dido | 09.02.2012 12:52:09 | Grupa: Użytkownik
Posty: 19 #862051
Od: 2012-1-29
| 18. Zmniejszenie podatku zryczałtowanego.
1. Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych w pierwszej kolejności ulega obniżeniu o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne opłaconej przez podatnika, o której mowa w art. 27b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, jeżeli nie została
odliczona od podatku dochodowego.
2. W przypadku dokonywania obniżki, o której mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy art. 27b ust. 2-4 ustawy o podatku dochodowym. 3. Kwota składki nie może przekroczyć 7.75 % podstawy wymiaru tej składki, określonej w odrębnych przepisach, a składka taka została a) opłacona w roku podatkowym bezpośrednio przez podatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, b) pobrana w roku podatkowym przez płatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
Obniżenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
| | | | | dido | 09.02.2012 12:52:39 | Grupa: Użytkownik
Posty: 19 #862052
Od: 2012-1-29
| 60. Zasady ewidencji materiałów, a dowody księgowe mogłabym prosić o opracowanie tego pytania  | | | | | Electra | 10.05.2024 03:57:12 |
|
| | | | | grzesieks | 09.02.2012 15:25:55 | 
Grupa: Użytkownik
Posty: 30 #862216
Od: 2011-10-27
| potrzebuję pytań: 23, 52, 62 może ktoś mam ? | | | | | iwona1010288 | 09.02.2012 15:37:33 |
Grupa: Użytkownik
Posty: 40 #862234
Od: 2011-11-24
| 42. Zasady ogólne opodatkowania
Zasady ogólne są podstawową formą opodatkowania, brak jest zatem warunków ograniczających możliwość opodatkowania w tej formie. Jeżeli nie zadeklaruje się wyboru innej formy opodatkowania (np.ryczałtu), podatek odprowadzany jest wg skali progresywnej.
Podstawa opodatkowania: Wysokość podatku dochodowego płaconego wg skali progresywnej zależy od faktycznie uzyskanych dochodów. Podstawę opodatkowania stanowi bowiem dochód, czyli nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania. Ustalenie podstawy opodatkowania odbywa się w oparciu o zapisy dokonywane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów lub w księgach rachunkowych. Przed obliczeniem podatku dochód ten można pomniejszyć o składki określone w ustawie z dnia 13 października 1998r o systemie ubezpieczeń społecznych, zapłacone bezpośrednio na własne ubezpieczenie emerytalne, rentowe chorobowe oraz wypadkowe właściciela firmy oraz osób z nim współpracujących. Jeżeli koszty uzyskania przychodu przekroczą sumę przychodu, różnica stanowić będzie stratę. Strata z działalności gospodarczej podlega odliczeniu od dochodu z tego samego źródła w latach następnych.
43. Zakres podmiotowy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych
Podatnikami są osoby fizyczne, które uzyskują dochody z różnych źródeł przychodów bez względu na to, czy wykonują pracę tzw. najemną, działają na własny rachunek, uzyskują dochody z różnego rodzaju subwencji (renty, emerytury, zasiłki) czy też z majątku i praw majątkowych. Przepisów ustawy o podatku dochodowym nie stosuje się jedynie do 4 grup osób fizycznych, które uzyskują dochody z:
? działalności rolniczej i leśnej ? osoby te podlegają natomiast podatkowi rolnemu lub leśnemu,
? tytułu nabycia spadku lub darowizny ? osoby takie płacą podatek od spadków i darowizn,
? tytułu podziału majątku wspólnego małżonków, który dokonywany jest w wyniku zniesienia lub ograniczenia wspólności ustawowej,
? źródeł, które mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy, np. z hazard, paserstwa lub innych przestępstw; opodatkowanie takich dochodów byłoby r równoznaczne ? przynajmniej w pewnym stopniu ? z ich legitymizacją, co jest bardziej szkodliwe społecznie niż niedobranie od nich podatku.
Podatnicy mogą być objęci tzw. Nieograniczonym albo ograniczonym obowiązkiem podatkowym. Kryterium podziału wynika z miejsca stałego zamieszkania osoby fizycznej.
Nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu podlegają te osoby fizyczne, które na stałe zamieszkują w Polsce. Ten rodzaj obowiązku polega na opodatkowaniu zarówno dochodów uzyskiwanych na terenie Rzeczpospolitej Polskiej, jak i poza jej granicami. Może to prowadzić nawet do podwójnego opodatkowania tego samego dochodu, jeżeli w kraju uzyskania dochodu też jest pobierany podobny podatek.
Osoby fizyczne, które nie mają w Polsce stałego miejsca zamieszkania podlegają tzw. ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, iż płacą w Rzeczypospolitej podatek dochodowy tylko od dochodów uzyskiwanych na jej terenie
44. Zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych
Przedmiotem opodatkowania są różne rodzaje dochodów uzyskiwanych przez podatnika z poszczególnych źródeł przychodów, z wyjątkiem takich, które pochodzą ze źródeł nie objętych tym podatkiem lub są zwolnione z podatku dochodowego. Dochody objęte zwolnieniem są taksatywnie wskazane w ustawie. Jeżeli podatnik uzyskuje dochody z różnych źródeł przychodów, przedmiotem opodatkowania jest suma dochodów ze wszystkich źródeł, które podlegają łącznemu opodatkowaniu. Do sumy dochodów nie wlicza się jednak takich dochodów, które są opodatkowane w postaci przychodów, a nie dochodów. Są one opodatkowane odrębnie i proporcjonalnie do wysokości przychodu.
| | | | | moiko | 09.02.2012 15:59:14 |
Grupa: Użytkownik
Posty: 250 #862260
Od: 2011-10-18
| 54. Ewidencja środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych
1. Podatnicy prowadzący, zgodnie z przepisami o rachunkowości, księgi rachunkowe
są obowiązani do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości
niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości
odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22a–22m.
2. Podatnicy prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów są obowiązani
do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych
i prawnych, zawierającej, z zastrzeżeniem ust. 3, co najmniej:
1) liczbę porządkową;
2) datę nabycia;
3) datę przyjęcia do używania;
4) określenie dokumentu stwierdzającego nabycie;
5) określenie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej;
6) symbol Klasyfikacji Środków Trwałych;
7) wartość początkową;
8) stawkę amortyzacyjną;
9) kwotę odpisu amortyzacyjnego za dany rok podatkowy i narastająco za
okres dokonywania tych odpisów, w tym także, gdy składnik majątku był
kiedykolwiek wprowadzony do ewidencji (wykazu), a następnie z niej wykreślony
i ponownie wprowadzony;
10) zaktualizowaną wartość początkową;
11) zaktualizowaną kwotę odpisów amortyzacyjnych;
12) wartość ulepszenia zwiększającą wartość początkową;
13) datę likwidacji oraz jej przyczynę albo datę zbycia
3. Nie podlegają objęciu ewidencją budynki mieszkalne, lokale mieszkalne i własnościowe
spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do
lokalu użytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
których wartość początkową ustala się zgodnie z art. 22g ust. 10.
4. Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych
dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego,
o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.
5. W razie zmiany formy opodatkowania podatnicy, zakładając ewidencję, o której
mowa w ust. 2, uwzględniają w niej odpisy amortyzacyjne przypadające za
okres opodatkowania w formie zryczałtowanego podatku dochodowego lub podatku
tonażowego.
6. W razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i
prawnych dokonywane odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania
przychodów
| | | | | iwona1010288 | 09.02.2012 16:26:03 |
Grupa: Użytkownik
Posty: 40 #862283
Od: 2011-11-24
| jeśli macie resztę pytań wrzućcie na forum
| | | | | moiko | 09.02.2012 16:28:30 |
Grupa: Użytkownik
Posty: 250 #862284
Od: 2011-10-18
|
poki co nikt sie nie chwali zeby mial wszystko | | | | | moiko | 09.02.2012 16:32:10 |
Grupa: Użytkownik
Posty: 250 #862286
Od: 2011-10-18
| grzesieks pisze:
potrzebuję pytań: 23, 52, 62 może ktoś mam ?
23. Zasady rozliczania inwentaryzacji
1. Przeprowadzenie i wyniki inwentaryzacji należy odpowiednio udokumentować i powiązać z zapisami ksiąg rachunkowych. 2. Ujawnione w toku inwentaryzacji różnice między stanem rzeczywistym a stanem wykazanym w księgach rachunkowych należy wyjaśnić i rozliczyć w księgach rachunkowych tego roku obrotowego, na który przypadał termin inwentaryzacji
a 62 mam cos takiego:
62. Rozchód/przychód materiałowy.
a. Wartość rozchodu materiałów ustala się w rachunkowości według jednej z następujących metod:
- stałych cen ewidencyjnych, skorygowanych o przypadające na rozchód materiałów odchylenia od cen ewidencyjnych,
- cen przeciętnych ustalonych w wysokości średniej ważonej cen danego materiału,
- zasady "pierwsze weszło - pierwsze wyszło", co oznacza, że rozchód materiałów następuje po cenach tych materiałów, które jednostka nabyła wcześniej,
- zasady "ostatnie weszło - pierwsze wyszło", co oznacza, że rozchód materiałów następuje po cenach tych, które jednostka nabyła najpóźniej.
b. Przychód materiałów w jednostce
Przychód materiałów w jednostkach i zakładach budżetowych pochodzi z następujących źródeł:
- z zakupu,
- z własnej produkcji i przerobu,
- z uzysków pochodzących z likwidacji środków trwałych i pozostałych środków trwałych,
- z centralnego zaopatrzenia i darowizn.
Wszystkie przychody materiałów powinny być odebrane, tzn. sprawdzone pod względem ilości i jakości. Natomiast materiały, które nie zostały przyjęte przez jednostkę, należy traktować jako depozyt dostawcy. Do momentu wyjaśnienia tej kwestii jednostka odpowiada za wartość i właściwe przechowywanie tych materiałów. Materiały mogą się znajdować w odbiorze, w magazynach lub komórkach, które je zużywają.
| | | | | iwona1010288 | 09.02.2012 16:34:45 |
Grupa: Użytkownik
Posty: 40 #862288
Od: 2011-11-24
| 
| | | | | KarolinaSlowik | 09.02.2012 16:35:22 |
Grupa: Użytkownik
Posty: 148 #862289
Od: 2011-11-20
| kkk pisze: To jeszcze nie wszystko.
Zostało jakieś 28 pytań do opracowania
Wiem, że to jeszcze nie wszystko, ale odwalacie kawał dobrej roboty i CHWAŁA WAM ZA TO !!
Swoją drogą zostało już tylko 23 pytania :
14,
31, 34, 38, 39,
40, 41, 42, 43, 45, 46, 47, 48, 49,
51, 52, 53, 57, 58, 59,
60, 61, 62
To co było na forum zebrałam w całość i wkleiłam do worda, później wrzucę na naszą pocztę | | | | | iwona1010288 | 09.02.2012 16:37:57 |
Grupa: Użytkownik
Posty: 40 #862292
Od: 2011-11-24
| ma ktoś pytania od 45 do 53? | | | | | Electra | 10.05.2024 03:57:12 |
|
|
| Aby pisac na forum musisz sie zalogować !!! |
|
